Chmiel, Krystyna

Ukończyła studia na Wydziale Zootechnicznym SGGW w Warszawie, w roku 1977. Od początku obrała specjalizację w zakresie hodowli koni czystej krwi arabskiej. Podczas studiów jeździła jako amatorka w stajniach wyścigowych trenerów Zbigniewa i Stefana Michalczyków oraz Leona Chatizowa.

Na torach wyścigowych Partynice i Służewiec odbywała staż podyplomowy. W latach 1978-1981 pracowała jako redaktor w Państwowym Wydawnictwie Rolniczym i Leśnym, gdzie przypadło jej w udziale redagowanie książki prof. Witolda Pruskiego „Dwa wieki polskiej hodowli koni arabskich i jej sukcesy na świecie”.

W roku 1981 Krystyna Chmiel (jeszcze pod nazwiskiem panieńskim Lewik) została pracownikiem naukowo-dydaktycznym AR w Lublinie. Pod kierunkiem prof. Mariana Budzyńskiego prowadziła badania na temat użytkowości wyścigowej koni arabskich, co zaowocowało pracą doktorską obronioną w 1983 r. i kolokwium habilitacyjnym w 1990 r. Tytuł profesora otrzymała w roku 2002.

W latach 1987-2008 prowadziła gospodarstwo rolne w okolicach Zamościa, gdzie hodowała najpierw koniki polskie, używane do hipoterapii dla dzieci niepełnosprawnych, a od roku 1990 konie czystej krwi arabskiej, jako jedyny naukowiec w Polsce równocześnie hodujący tę rasę. Obecnie również utrzymuje 2 klacze czystej krwi arabskiej.

Jest autorką około 200 publikacji naukowych, w tym 5 pozycji książkowych: „One tworzyły piękno” (Warszawa 2007), „Rejestru wartości użytkowej polskich koni czystej krwi arabskiej”: t.l (Lublin 1988), t.2 (Lublin 1994), t.3 (Lublin 2005) i t.4 (w druku) oraz monografii „Stadnina Koni Białka” (Kraków 2019).

Publikacje w PCBJ:

/Autor

Potrzuski, Kamil

Historyk sportu, naukowiec i wykładowca akademicki. Pracownik Katedry Nauk Humanistycznych i Społecznych Akademii Wychowania Fizycznego Józefa Piłsudskiego w Warszawie.

Kamil Potrzuski urodził się w 1987 r. w Warszawie. W 2011 roku ukończył studia historyczne na Uniwersytecie Warszawskim, gdzie w 2018 r. obronił doktorat na Wydziale Historycznym (tytuł rozprawy “Infrastruktura sportowa w międzywojennej Warszawie na tle innych dużych miast Rzeczypospolitej”). W latach 2006-2018 reprezentant Uniwersytetu Warszawskiego w międzyuczelnianej rywalizacji sportowej w biegach przełajowych i lekkiej atletyce. Obecnie pracuje jako adiunkt w Katedrze Nauk Humanistycznych i Społecznych Akademii Wychowania Fizycznego Józefa Piłsudskiego w Warszawie oraz jako nauczyciel historii w LXVII Liceum Ogólnokształcącym im. Jana Nowaka – Jeziorańskiego w Warszawie. Prywatnie żonaty z Olgą, tata Anastazji, Stefana i Konstantego.

Publikacje w PCBJ:

/Autor

Bossak-Herbst, Barbara

Socjolożka, badaczka, reżyserka. Pracuje jako adiunkt na Wydziale Socjologii (dawniej w Instytucie Socjologii) Uniwersytetu Warszawskiego. Autorka książki ‘Antropolis. Współczesny Gdańsk w wymiarze symbolicznym‘ (2009), filmu entograficznego ‘450 kilo marzeń‘ oraz artykułów, m. in. na łamach “Journal of Urban Affairs”, “Memory Studies” czy “Space and Culture”.

Zainteresowania naukowe: antropologia i socjologia miasta, antropologia społeczna, przestrzeń Warszawy, socjologia kultury, zróżnicowanie kulturowe.

DZIAŁALNOŚĆ NAUKOWA

2023 – habilitacja, Wydział Socjologii UW

2007 – doktor, Wydział Filozofii i Socjologii UW

2002 – magister, Instytut Socjologii UW

Wybrane publikacje:

Książka

B. Bossak-Herbst, Warszawska enklawa. Świat społeczny wyścigów konnych na Służewcu, Oficyna Naukowa 2020.

Artykuły

B. Bossak-Herbst, M. Głowacka-Grajper, ‘A woman has a problem of the type that she is a woman’: Feminisation in horse racing in Poland, “International Review for the Sociology of Sport” (online), 2021.

B. Bossak-Herbst, M. Głowacka-Grajper, ‘An oasis of freedom’ in communist Poland: The horse racetrack in Warsaw in the memory of its regular visitors, “Memory Studies”, nr 6, 2020.

B. Bossak-Herbst, The multispecies community at the Służewiec Racetrack in Warsaw, “Journal of Urban Affairs” (online), 2020.

Rozdziały w książkach

B. Bossak-Herbst, The multispecies community within the training and housing complex inside the Racetrack Służewiec, from pre-socialist, through socialist, to present-day Warsaw, w: Animals in the city, red. L. Reese, Routledge 2021, s. 152-178.

Publikacje w PCBJ:

/Autor

Marchowiecki, Tadeusz

Tadeusz Marchowiecki urodził się w roku 1904 w Trembaczewie k. Rawy Mazowieckiej. Ukończył gimnazjum im. Adama Mickiewicza w Warszawie, a następnie Wydział Rolny Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie w 1930 r. Pracę zawodową w Państwowych Zakładach Chowu Koni rozpoczął od praktyki rolno-hodowlanej w Państwowym Stadzie Ogierów w Bogusławicach. Stopniowo awansując pracował w PSO Łąck, PSO Stargard Gdański. W grudniu 1936 r. został mianowany kierownikiem PSO Janów Podlaski.

Po wkroczeniu wojsk niemieckich i podjęciu przez dowództwo Wermachtu decyzji o odtworzeniu w Janowie Podlaskim hodowli koni, został zatrudniony jako techniczny asystent przy komendancie Stada Ogierów. Funkcję komendanta przez większość okupacji pełnił bardzo dobrze wspominany przez personel płk. Hans Fellgiebel.

Po ewakuacji janowskich koni w lipcu 1944 r. na teren Rzeszy, Taduesz Marchowiecki pracował w prywatnej stadninie Anny Schutz-Marchowieckiej w Białej Wielkiej.

1 maja 1945 r. otrzymał polecenie objęcia kierownictwa PSO Białka, a w lipcu zamienione je na kierowanie PSO Bogusławice. W 1950 r. przeniesiony został do Opola na stanowisko inspektora hodowli koni na terenie województw: opolskiego, katowickiego, wrocławskiego i łódzkiego. Do jego zadań należało, organizowanie i nadzorowanie hodowli koni w stadach, stadninach i gospodarstwach pegerowskich. Od 1951 r. biuro inspektora IV rejonu było zlokalizowano przy PSO Koźle.

W lipcu 1958 r. rozpoczął pracę jako dyrektor Stadniny Koni Walewice. W połowie 1961 roku, na własną prośbę, przeszedł do pracy w Państwowych Torach Wyścigów Konnych w Warszawie, skąd po 42 latach pracy w swym umiłowanym zawodzie przeszedł w 1972 r. na emeryturę.

Zmarł w Warszawie w roku 1985.

Publikacje w PCBJ:

/Autor

Domański, Witold

Działacz jeździecki, dziennikarz, ostatni z założycieli pisma „Koń Polski”.

Z Polskim Związkiem Jeździeckim był związany od roku 1955, kiedy to wszedł w skład zarządu Sekcji Jeździeckiej działającej przy Głównym Urzędzie Kultury Fizycznej. Komórka ta nadzorowała odradzający się sport jeździecki w Polsce i była odpowiednikiem PZJ. Ten ostatni formalnie został reaktywowany dopiero na fali popaździernikowej odwilży, w 1957 roku. Wówczas Witold Domański został wybrany do zarządu PZJ i zasiadał w nim przez kilka kadencji, aż do roku 1969.

Potem jego związki z jeździectwem byty mniej formalne, ale jeszcze do 2004 r. działał w Kapitule Odznaczeń PZJ. Sam został w 2002 r. odznaczony Wielką Honorową Złotą Odznaką PZJ.

Starsi miłośnicy jeździectwa pamiętają Witolda Domańskiego jeszcze z dwóch innych ról. Z racji znajomości języków obcych, w latach 50. i 60. często pełnił rolę szefa ekipy podczas wyjazdów polskich zawodników na zawody zagraniczne. Z tych samych względów często bywał spikerem na zawodach międzynarodowych rozgrywanych w Polsce.

Ponad 20 lat był związany z „Przeglądem Sportowym”. Etatowym pracownikiem tej gazety był w latach 1956-1975, ale po przejściu na emeryturę jeszcze długo z nią współpracował. Przez wiele lat był de facto jedynym dziennikarzem w Polsce zajmującym się sportami konnymi i znającym się na nich. Ale był znawcą nie tylko jeździectwa. Przez wiele lat zajmował się także hokejem na lodzie, zarówno jako dziennikarz, jak i działacz. Przez kilka kadencji był w zarządzie Polskiego Związku Hokeja na Lodzie i piastował różne funkcje, z sekretarzem generalnym i wiceprezesem tego Związku włącznie.

Szczególne związki łączyły Witolda Domańskiego z „Koniem Polskim”. Był jednym z założycieli tego pisma. Należał do grupy inicjatywnej, która pod wodzą generała Ksawerego Floryanowicza, ostatniego dowódcy 1. Warszawskiej Dywizji Kawalerii, „wychodziła” pozwolenie na wydanie jednorazowego wydawnictwa. Zostało ono z inicjatywy Witolda Domańskiego nazwane „Koń Polski”. Tę historię red. Domański barwnie opisał na 35-lecie pisma (KP nr 1/2001). Tak zwany numer zerowy KP ukazał się w 1965 r., a nad jego przygotowaniem i wydaniem czuwał czteroosobowy komitet redakcyjny z Nim w składzie. Gdy od 1966 r. „Koń Polski” zaczął się ukazywać regularnie, red. Domański przez wiele lat zasiadał w komitecie redakcyjnym (1966-1972), a także zasilał go swoimi tekstami. Z czasem Jego związki z KP się rozluźniły, ale autorem pozostał prawie do końca. W latach 90. KP drukował Jego „Historię jeździectwa” (40 odcinków!), a ostatni większy tekst ukazał się w roku 2002 (KP nr 4) pod wszystko mówiącym tytułem „Z płk. Karolem Rómmlem niedokończone rozmowy”.

Dlaczego „wszystko co końskie, nie było obce” Witoldowi Domańskiemu? Odpowiedź na to pytanie leży w przedwojennej przeszłości. Był bowiem zawodowym oficerem artylerii. Po śmierci matki porzucił studia na Politechnice i zaciągnął się do wojska. Wybrał podchorążówkę artyleryjską w Toruniu, a po jej skończeniu służył w 26. Pułku Artylerii Lekkiej (PAL) w Skierniewicach. Jak każdy podchorąży tej broni musiał się nauczyć jeździć konno. Jeszcze w podchorążówce, jak i później, podczas służby w pułku, miał konia służbowego, ale miał i sportowego, na którym brał udział w konkursach hipicznych.

Po wybuchu wojny w 1939 r. 25-letni wówczas podporucznik przeszedł ze swoim PAL-em szlak bojowy, który zakończył się bitwą nad Bzurą. Za udział w niej został odznaczony Srebrnym Krzyżem Orderu Virtuti Militari.

19 września trafił do niewoli niemieckiej. Następnych 5 lat spędził w oflagach, większość w Woldenbergu (dziś Dobiegniewo). Nie zmarnował tego czasu. Postanowił się uczyć języka angielskiego, co potem bardzo mu się przydało w życiu.

W 1945 roku, po ewakuacji obozu uciekł z kolumny marszowej i wrócił do Warszawy. Zgłosił się do wojska i służył w 59. zapasowym pułku artylerii w Toruniu. Jednak Jego postawa (prawdomówność) oraz ziemiańskie pochodzenie spowodowały, że został z wojska usunięty już w lutym 1946 r. Być może to pozwoliło Mu uniknąć gorszego losu, jaki spotykał przedwojennych oficerów w Ludowym Wojsku Polskim w latach 1949-56. Swoje wojskowe losy barwnie opisał w książce „Z koroną i bez”, którą kilka lat temu wydała Oficyna Wydawnicza Ajaks.

Po zdjęciu munduru chwytał się różnych zajęć. Był m. in. nauczycielem angielskiego i matematyki w szkole rolniczej, inspektorem w Ministerstwie Rolnictwa, redaktorem PWRiL-u. Już w 1948 r. chciał zostać dziennikarzem, jednak ankieta personalna (siostra w Argentynie, brat w Londynie, gdzie został po rozwiązaniu oddziałów gen. Maczka), sprawiała, że Jego starania były odrzucane. Dopiero po odwilży w 1956 r. został przyjęty do „Przeglądu Sportowego”.

Jakim człowiekiem był Witold Domański? Przede wszystkim pogodnym, życzliwie nastawionym do innych, wiecznym optymistą. Był bardzo towarzyski, całe życie udzielał się na różnych polach, m.in. w ostatnich latach działał w Stowarzyszeniu „Woldenberczyków”. Kiedy choroba uniemożliwiła Mu mówienie, nie odseparował się od świata zewnętrznego. Porozumiewał się z nim pisząc. Do ostatnich dni pisał listy i wiele ich otrzymywał. O Jego towarzyskości świadczyła też liczba żegnających Go na cmentarzu. Salwą honorową pożegnało Go też wojsko.

Tekst na podstawie wspomnień Pana Marka Szewczyka
“Odszedł Witold Domański” (2008)

Publikacje w PCBJ:

/Autor

Antoń, Robert

Odznaczony Odznaką Honorową — „Zasłużony dla Województwa Podkarpackiego”

Z zawodu lekarz weterynarii. Urodził się 5 lipca 1963 roku w Rymanowie. W roku 1982 ukończył sanockie I Liceum Ogólnokształcące im. KEN. W 1992 roku ukończył studia na Wydziale Weterynarii Akademii Rolniczej w Lublinie.

Od 1991 roku pełnił funkcję prezesa zarządu Przedsiębiorstwa LOG-SERVICE Sp. z o.o. w Sanoku, wykonującego kontrakty usługowe w Niemczech.

Od roku 2004 pracuje w Inspekcji Weterynaryjnej. W roku 2010 ukończył studia specjalizacyjne z zakresu epizootiologii oraz administracji weterynaryjnej.

Z zamiłowania jest historykiem i genealogiem, zajmującym się tymi dziedzinami od kilkudziesięciu lat, ale bliską jest mu również psychologia i socjologia społeczna, a także geopolityka współczesnego świata.

W Jego dorobku publicystycznym, upominającego się o pamięć zasłużonych a zapomnianych, jest wiele pozycji, m. in.: „Wzgórze w Zboiskach” praca zbiorowa pod red. J. Wilusza, 2001, „Stefan Kątski (1898-1978). Historia nieznanego artysty”, prac. zbiorowa pod red. R. Antonia, Sanok 2019, „Księga Pamiątkowa z budowy pomnika w Hołdzie Majorowi „Hubalowi” Henrykowi Dobrzańskiemu w Dobrej”, Dobra 2021, „Ród Kąckich vel Kątskich z Kątów, h. Brochwicz. Przyczynek do dziejów rodów rycerskich Małopolski. Studium historyczno-genealogiczne od poł. XIV wieku”, Krosno 2021, „Skarby Wawelskie w Kandzie w latach 1940-1960. Zarys problematyki w świetle dokumentów Archiwum Instytutu Polskiego i Muzeum im. gen. Sikorskiego w Londynie”, Krosno 2021, Dr Oskar Schmidt (1902-1976). Sanocki Król Gumy, Krosno 2021, Józef Agaton Morawski (18931969). Mowy Sejmowe, Krosno 2022, Mecenat dawnych właścicieli Radzynia Podlaskiego a rozwój centrum kulturalnego na Podlasiu w połowie XVIII wieku. Materiały konferencyjne. Radzyń Podlaski 2019 (redakcja i współautor), Krosno 2023, „Olga Didur-Wiktorowa (1900-1963). Zakochana primadonna”, Krosno 2023 oraz kilkadziesiąt artykułów prasowych z zakresu biografistyki.

W przygotowaniu wydawniczym są prace pt. Anna Potocka z Działyńskich (1846-1926). Dobroczynność owinięta godnością oraz Biografie Ziemi Sanockiej.

Publikacje w opracowaniu do PCBJ:

  • „Stefan Kątski (1898-1978). Historia nieznanego artysty”, prac. zbiorowa pod red. R. Antonia, Sanok 2019,
  • „Księga Pamiątkowa z budowy pomnika w Hołdzie Majorowi „Hubalowi” Henrykowi Dobrzańskiemu w Dobrej”, Dobra 2021,
  • „Ród Kąckich vel Kątskich z Kątów, h. Brochwicz. Przyczynek do dziejów rodów rycerskich Małopolski. Studium historyczno-genealogiczne od poł. XIV wieku”, Krosno 2021,
  • „Skarby Wawelskie w Kandzie w latach 1940-1960. Zarys problematyki w świetle dokumentów Archiwum Instytutu Polskiego i Muzeum im. gen. Sikorskiego w Londynie”, Krosno 2021,
  • „Dr Oskar Schmidt (1902-1976). Sanocki Król Gumy”, Krosno 2021,
  • „Józef Agaton Morawski (1893-1969). Mowy Sejmowe”, Krosno 2022,
  • „Mecenat dawnych właścicieli Radzynia Podlaskiego a rozwój centrum kulturalnego na Podlasiu w połowie XVIII wieku. Materiały konferencyjne. Radzyń Podlaski 2019 (redakcja i współautor), Krosno 2023,
  • „Olga Didur-Wiktorowa (1900-1963). Zakochana primadonna”, Krosno 2023
Oswiadczenie-dla-BoberTeam-Sp-z-o.o

Publikacje w PCBJ:

/Autor

Seidel, Barbara

Barbara Seidel urodziła się w Ratowicach nieopodal Wrocławia w 1950 roku, gdzie rodzina jej matki, Szczepańscy, osiadła po przyjeździe z zsyłki, z Kazachstanu. Po ukończeniu szkoły podstawowej w Ratowicach i liceum ogólnokształcącego w Oławie, podjęła studia na Wydziale Budownictwa Politechniki Wrocławskiej, które ukończyła w 1974 roku. Pracę zawodową w budownictwie, a następnie w turystyce zakończyła w 2001 roku.

Zainteresowanie rodziną, jej losami, i historią miejsc pochodzenia przodków zaowocowało powstaniem zbiorów fotografii, pamiątek i prac prezentujących losy mocno rozgałęzionych rodzin Szczepańskich, Muszyńskich, Englów i innych z nimi spokrewnionych lub spowinowaconych.

Publikacje w PCBJ:

/Autor

Holak, Marek

Marek Holak ur. 25.04.1974 w Bydgoszczy, jest oficerem Wojska Polskiego, rotmistrz kawalerii ochotniczej i harcerskiej. Absolwent Technikum Hodowlanego Koni w Gródkach, ukończył studia zootechniczne w Zakładzie Hodowli Koni Akademii Techniczno-Rolniczej w Bydgoszczy. Były koniuszy Stadniny Koni Skarbu Państwa Dobrzyniewo i żołnierz Szwadronu Kawalerii WP.

Bydgoszczanin wychowany w Sudetach w środowisku kresowiaków gdzie dziadkowie zaszczepili w nim miłość do koni i munduru. Od połowy lat 90-tych czynnie zaangażowany w kultywowanie tradycji kawaleryjskich, instruktor jeździecki i harcerski, przyboczny w 33 Bydgoskiej Harcerskiej Drużynie Jeździeckiej im. 16. Pułku Ułanów Wlkp. z którą zdobywa (na klaczy „. DEMONA) „Buńczuk przechodni” w Militarii – nagroda Dni Ułana 1995r. Pracował w komisji harcerskich drużyn jeździeckich przy Polskim Związku Jeździeckim – za kadencji Marcina SZCZYPIORSKIEGO. Działał w Krajowym Kole byłych Żołnierzy 16. Pułku Ułanów Wielkopolskich w Bydgoszczy (redaktor „SZESNASTAKA” –pismo Krajowego Koła) i kolejno w Polskim Klubie Kawaleryjski (komendant Oddziału Terenowego im. 16 P. Uł. Wlkp. i piastował jedną kadencja funkcję prezesa PKK), Fundacji Szarża pod Krojantami i Radzie Fundacji na Rzecz Tradycji Jazdy Polskiej w Grudziądzu (wiceprzewodniczący Rady Fundacji).

Realizuje się konno, jako rekonstruktor i konsultant w widowiskach historycznych poczynając od wczesnego średniowiecza: „Legnickie Pole 1241”, „Grunwald 1410” poprzez sarmację ”Vivat Vasa” po „Krojanty 1939”. Pojawia się w produkcjach filmowych również, jako prowadzący pokazy konne. Produkcje filmowe, jako konsultant i uczestnik: cykl Grzegorza Gajewskiego „Wojownicy czasu”, Sensacje XX Wieku – „Szabla Polska”, „Kaszuby i Pomorze w walce z bolszewikami” i inne.

Jest czynnym instruktorem jeździecki, prowadzi szkolenia z konnego władania białą bronią, behawiorysta pracujący z trudnymi i młodymi końmi, specjalizuje się zarówno w żywieniu koni jak i zawodowo zajmuje się problematyką żywienia w Wojsku Polskim. Słowem zootechnik w mundurze z zacięciem historycznym, hippicznym i hodowlanym.

Posiada bogatą kolekcję wojskowego oporządzenia jeździeckiego i literatury hipologicznej. Inspiracją do zapoczątkowania jego kolekcji na początku lat dziewięćdziesiątych był artykuł w piśmie „Koń Polski” poświęcony wystawie kawaleryjskiej w Trzciance Lubuskiej autorstwa Lesława Kukawskiego. Wspólna znajomość z panem Lesławem ukierunkowała rozrastający się zbiór i zaowocowała liczną korespondencją fachową z mentorem i członkostwem w Stowarzyszeniu Miłośników Dawnej Broni i Barwy.

Służy i mieszka w Grudziądzu – najbardziej kawaleryjskim z polskich miast.

Marek Holak od 1995 roku jest czynnie zaangażowany w kultywowanie tradycji kawaleryjskich w środowisku harcerskim, jeździeckim, rekonstrukcyjnym i Wojsku Polskim. Propaguje historię jazdy polskiej działając kolejno w 33 Bydgoskiej Harcerskiej Drużyny Jeździeckiej w Bydgoszczy, Krajowym Kole Żołnierzy 16 Pułku Ułanów Wielkopolskich, zarządzie Polskiego Klubu Kawaleryjskiego, Fundacji Szarża pod Krojantami i Fundacji na Rzecz Tradycji Jazdy Polskiej w Grudziądzu. Z jego wiedzy historycznej, hipologicznej i hippicznej jako konsultanta korzysta wojsko, produkcje filmowe i ośrodki jeździeckie.

Publikacje w PCBJ:

/Autor

Kroll, Piotr

Doktor Nauk humanistycznych, pracownik Wydziału Historii Uniwersytetu Warszawskiego.

Zainteresowania badawcze: historia Kozaczyzny zaporoskiej w XVI-XVII wieku, historia Hetmanatu kozackiego (1648-1709) w tym historia polityczna, wojskowa i społeczna, historia Ukrainy w XVI-XVII wieku, historia wojskowości nowożytnej (ze szczególnym uwzględnieniem staropolskiej sztuki wojennej, kozackiej wojskowości i historii wojen w XVII wieku), historia stosunków polsko-moskiewskich i kozacko-moskiewskich w XVII wieku.

———————————————————————–

NAJWAŻNIEJSZE PUBLIKACJE:

1. Listy hetmańskie rodu Potockich Tom 2 Korespondencja Stanisława Rewery Potockiego Hetman Polny Koronny 1652-1654 Hetman Wielki Koronny 1654-1667

2. Korespondencja wojskowa hetmana Janusza Radziwiłła w latach 1646-1655. Część 2, Listy

3. Korespondencja wojskowa hetmana Janusz Radziwiłła w latach 1646-1655. Część 1, Diariusz kancelaryjny 1649-1653

4. Od ugody hadziackiej do Cudnowa. Kozaczyzna między Rzecząpospolitą a Moskwą w latach 1658-1660

Artykuły:

  1. Elity kozackie na Ukrainie w drugiej połowie XVII w. – powstanie, rozwój i wpływ na ich funkcjonowanie społeczeństwa staropolskiego, w: Społeczeństwo staropolskie. Seria nowa, t. 5, Społeczeństwo a elity, pod red. I. Dackiej-Górzyńskiej, A. Karpińskiego, Warszawa 2018, s. 209-238.

Publikacje w PCBJ:

/Autor

Cholewianka-Kruszyńska, Aldona

Aldona Cholewianka Kruszyńska ur. 28 X 1962 w Międzyrzecu Podlaskim.

Kustosz – kierownik Działu Pojazdów Konnych oraz Kurator Zbiorów i Ekspozycji Historycznych w MZŁ. W pracy badawczej zajmuje się europejskimi XIX. wiecznymi ekwipażami oraz kulturą i funkcjonowaniem rezydencji polskich w kontekście hippiki, myślistwa i portretowego malarstwa oraz kultury polskich kresów wschodnich. Znawczyni – po wieloletnich kwerendach i badaniach – historii zbiorów zamku i rezydencji w Łańcucie a także innych historycznych domów Potockich: w Antoninach, Pomorzanach i Julinie, badała również historyczne zbiory Wilanowa, Krzeszowic i Nieświeża.

1981-1986 studia historii sztuki na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim w Lublinie

W latach 2000-2004 rzeczoznawca Ministra Kultury i Sztuki, w zakresie zabytki techniki, pojazdy zaprzęgowe.

———————————————————————–

od 1986 – asystent w Muzeum-Zamek w Łańcucie

od 1990 – adiunkt

od 1992 – kustosz

od 1994 – kierownik Działu Pojazdów Konnych

od 2021 – Kurator Zbiorów i Ekspozycji Historycznych

———————————————————————–

Dr Aldona Cholewianka Kruszyńska i Koko. Fot. z pryw. arch.

KSIĄŻKI

1. A. Kruszyńska, Katalog zbiorów pojazdów konnych Muzeum-Zamku w Łańcucie. Kolekcja po rodzinie Potockich, Warszawa 1994

2. A.Cholewianka-Kruszyńska, Panny Czartoryskie, Warszawa 1995

3. A.Cholewianka-Kruszyńska, Pani Alfredowa, Warszawa 1998

4. A.Cholewianka-Kruszyńska, Damy w kolorze sepii, Łańcut 2000

5. A.Cholewianka-Kruszyńska, Wierzchowce i ekwipaże Andrzeja Grzybowskiego, Łańcut 2000

6. A.Cholewianka-Kruszyńska, Przyjaciele. Stanisław Gepner i Andrzej Grzybowski, Warszawa 2005

7. A.Cholewianka-Kruszyńska, Piękna i dobra. Opowieść o Zofii z Czartoryskich Zamoyskiej, Wydawnictwo Muzeum Zamoyskich w Kozłówce, Kozłówka 2008

8. A.Cholewianka-Kruszyńska, Łańcut. Dzieje rezydencji Potockich, Wydawnictwo Bosz, Olszanica 2009.

9. A.Cholewianka-Kruszyńska, Wiesław Kazimierz Krawczyński. Leśnik i myśliwy, Łańcut 2012.

10. A.Cholewianka-Kruszyńska, Kazimierz i Juliusz Wiercińscy. Malarskie pasje łańcuckich oficjalistów, Łańcut 2013

11. A. Cholewianka-Kruszyńska, D.Reniszewski, Biblioteka Julińska. Dzieje łowiecko-leśnego księgozbioru Potockich z Łańcuta, Biblioteka dawnej Ordynacji łańcuckiej 2 (4), Łańcut 2015

12. A. Cholewianka-Kruszyńska, Portrety i wizerunki księżnej Marszałkowej, Biblioteka dawnej Ordynacji łańcuckiej 3 (5), Łańcut 2016.

13. A. Cholewianka-Kruszyńska, Łańcut i Antoniny. Polowania u Potockich, Editions Spotkania, 2017

14. A. Cholewianka-Kruszyńska, Łańcuciana w Zbiorach Fundacji Trzy Trąby i Fundacji im. Feliksa hr. Sobańskiego, Biblioteka dawnej Ordynacji łańcuckiej 5 (7), Łańcut 2019.

w maszynopisie

  1. Cholewianka-Kruszyńska, Polskie Ekwipaże. Pojazdy konne Potockich. Łańcut. Lwów. Antoniny. Wiedeń. Paryż. 1816-1944.

Publikacje w PCBJ:

/Autor