Tytuł: Wspomnienie o Henryku Woźniakowskim
Autor: Stanisław Deskur
Liczba stron: 1,5
Data publikacji: 1985
Biografia hodowcy Henryka Woźniakowskiego autorstwa Stanisława Deskura.
Źródło: Koń Polski nr 2, 1985 rok
Prędkość wczytywania jest zależna od ilości stron w publikacji oraz prędkości łącza internetowego – prosimy o cierpliwość.
Promotorzy: ASP Kraków
Konstanty Laszczka urodził się 3 września 1865 roku w Makowcu Dużym na Mazowszu. Uczęszczał do szkoły podstawowej w Dobrem – miejscowość kultywuje dziś pamięć o swoim rodaku, wielkim rzeźbiarzu i pedagogu. Na początku edukacji artysta związany był z Warszawą, gdzie kształcił się w prywatnej szkole rzeźby Jana Kryńskiego i pokazywał swoje prace na wystawach organizowanych przez Towarzystwo Zachęty Sztuk Pięknych. Za zaprezentowaną w 1891 roku rzeźbę otrzymał pierwszą nagrodę, uzyskując tym samym stypendium na wyjazd do Paryża. Kontynuując studia w paryskich, renomowanych uczelniach, Konstanty Laszczka zaprzyjaźnił się m.in. z – przebywającymi w tym okresie w stolicy Francji – Stanisławem Wyspiańskim i Józefem Mehofferem, co miało duże znaczenie dla jego późniejszej kariery w Krakowie.
Konstanty Laszczka, wybitny polski rzeźbiarz, nie studiował w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, ale był jej znakomitym pedagogiem, a w latach 1911-1912 i 1929-1930 pełnił zaszczytną godność rektora Matejkowskiej uczelni. Zaproszony w 1899 roku do reformowanej przez Juliana Fałata Akademii, związał się z nią na stałe. Pracował tutaj oraz uczył młodych adeptów rzeźbiarstwa przez 35 lat.
Oeuvre Konstantego Laszczki zawiera elementy naszej historii, choćby poprzez utrwalenie w rzeźbach i płaskorzeźbach portretowych wyjątkowych postaci, takich jak: Adam Mickiewicz, Juliusz Słowacki, Mikołaj Kopernik, Fryderyk Chopin, Stefan Batory, Józef Piłsudski, Józef Sowiński…
Prof. Stanisław Tabisz
Rektor ASP w Krakowie
Kraków, październik 2016
Artykuł historyk sztuki, Pani Katarzyny Łomnickiej, o etapie życia Konstantego Laszczki, który spędził w Paryżu.
Biografia Konstantego Laszczki (1865-1956), jednego z najznakomitszych rzeźbiarzy polskich, autorstwa Pani Katarzyny Łomnickiej.
Fragmenty albumu przygotowany przez Akademię Sztuk Pięknych w Krakowie z okazji 60. rocznicy śmierci Konstantego Laszczki.
Album przygotowany przez Społeczne Muzeum Konstantego Laszczki w Dobrem, na 150 rocznicę urodzin tego wybitnego artysty.
Promotorzy: Anna i Artur Bober
Urodził się 14 listopada 1903 r. w Czeskich Budziejowicach.
Ojciec był właścicielem gospody, matka pochodziła z Dolnej Austrii. Rodzina liczyła siedmioro dzieci, dwoje najstarszych wcześnie zmarło. Wśród piątki rodzeństwa znalazły się trzy dziewczynki i dwóch chłopców. Josef był drugim w kolejności najmłodszym dzieckiem.
Jego dzieciństwo obfitowało w dramatyczne wydarzenia i zrządzenia losu. Jako dziecko dwukrotnie uniknął śmierci. Pierwszy raz, gdy bawił się na drodze, przejechał go powóz pocztowy. Leżał między końmi, a kołami powozu – nic się mu jednak nie stało. Po raz drugi, gdy wpadł do mechanizmu napędowego młyna, skąd młynarz wyciągnął go za pomocą haka.
Po wybuchu I. wojny światowej ojciec został powołany do wojska i walczył na froncie włoskim, gdzie zginął. Niestety jeszcze w trakcie wojny zmarła także jego matka. Sieroty musiały same zadbać o siebie (starsze siostry) przy wsparciu zakonnic. Josef w okresie tym miał jedne jedyne połatane spodnie i wojskowa bluzę. Z powodu braku środków finansowych po ukończeniu szkoły podstawowej mógł kontynuować naukę wyłącznie w instytucie pedagogicznym. Po jego ukończeniu uczył w wioskach południowych Czech.
Od małego ciągle coś rysował. To było jego wielką pasją. I nie miało przy tym znaczenia, czy malował portrety stałych bywalców gospody, czy widoczki na zamówienie ludzi. Także doskonale biegał. Jednak w tamtych czasach nauczyciel nie mógł aktywnie uprawiać sportu. Dlatego trenował w tajemnicy. W niedziele jeździł do Pragi, gdzie w barwach klubu atletycznego SK Slavia Praha jako sprinter brał udział w zawodach . Należał do elity czechosłowackiej reprezentacji. Podczas zawodów atletycznych poznał swoją żonę Marię, która pochodziła z bogatej rodziny.
Wkrótce potem przeniósł się do Pragi, gdzie pracując rozpoczął studia na Akademii u profesora Kratochvíla. Jego żona Maria pisała powieści. Dużą popularnością cieszyła się „Kamienna tarka”, „Chłodny poranek” i inne. Pod pseudonimem Gita Šponarová pisała także tzw. „piękne powieści“ dla czasopism. Z tego utrzymywała całą rodzinę, gdy Josef w roku 1946 wyjechał do Paryża, gdzie studiował na École des Beaux Arts i École des Arts Décoratifs u profesorów Cami i Desnoyera.
Po powrocie z Paryża ukończył Akademię Sztuk Pięknych u profesora Silovskiego i otrzymał dyplom malarza akademickiego. Po ukończeniu studiów pracował krótko dla narodowego funduszu zabytków sztuki, a następnie jako dyrektor Szkoły Sztuki Użytkowej w mieście Uherské Hradište.
W roku 1956 dzięki pomocy swych paryskich przyjaciół jeszcze z czasów studiów otrzymał stanowisko eksperta ds. wychowania audiowizualnego UNESCO w Afryce. W ciągu ośmiu lat odwiedził wiele krajów Afryki (Egipt, Mali, Algierię itd.), gdzie poza działalnością eksperta także tworzył. Po powrocie do Czech, już jako emeryt, pod wpływem syna Igora poświęcił się rysunkowi i malowaniu koni.
Syn Petr (1936) mieszka we Francji. Jest absolwentem Wydziału Teatralnego Akademii Muzycznej [DAMU] i zajmuje się aktorstwem. Córka Brigita (1938) mieszka w USA i jako absolwentka Wyższej Szkoły Sztuki Użytkowej [UPRUM] i dalszych studiów w USA zajęła się sztuką tekstylną, a później także malarstwem. Uczy i nadal aktywnie tworzy. Córka Tamara (1949) pracowała jako pielęgniarka, a dla syna Igora (1951) życiową pasję stanowią konie.
Josef Holler zmarł 25 czerwca 1982 mając niecałe 79 lat. Jego żona Maria, która po okresie kariery pisarskiej także poświęciła się sztuce (gobeliny, koronki klockowe, art protis itp.) zmarła w roku 1999 w wieku 89 lat.
Katalog prezentujący twórczość Józefa Hollera, zwanego polskim Degasem. Dominują w nim dwa tematy – kobiety i konie.
Promotorzy: Piotr Kopszak
Józef Brandt uznawany jest za jednego z najwybitniejszych polskich malarzy batalistów.
Naukę rozpoczął w Warszawie pod okiem Juliusza Kossaka.
Mieszkał i tworzył poza krajem, ale zawsze podkreślał swoją polskość, a obrazy podpisywał często „Józef Brandt z Warszawy”.
Konie w galopie, rozpędzone bryki, wyjazdy na polowania i powroty z łowów. Kozacy w stepie, malownicze ataki husarii.
Zwiady, czaty i bitwy – to najczęstsze motywy twórczości Józefa Brandta. Ruch, zgiełk i pozorny chaos.
Elegancka, złotobrązowa i ciepła kolorystyka łagodząca drapieżność ekspresji.
Obrazy Brandta są jak utwór filmowy – tyle w nich akcji!
Są też jak dzieło muzyczne, bo oglądając je… „zda się słychać jęki, rżenie i tętent koni, huk strzelby, wrzaski bojowe” – jak pisał wielki admirator twórczości malarza Henryk Sienkiewicz.
Przejdź do wpisu o artyście w Legendach Polskiego Jeździectwa (kliknij)
Artykuł Katarzyny Łomnickiej poświęcony polskim malarzom działającym w Monachium w drugiej połowie XIX wieku.
Stanisław Ledóchowski o twórczości Józefa Brandta.
Biografia Józefa Brandta, autorstwa Piotra Kopszaka, kustosza Muzeum Narodowego w Warszawie.
Józef Brandt
I tom albumu przygotowanego przez Muzeum Narodowe w Warszawie z okazji wystawy monograficznej Józefa Brandta.
II tom albumu przygotowanego przez Muzeum Narodowe w Warszawie z okazji wystawy monograficznej Józefa Brandta.
III tom albumu przygotowanego przez Muzeum Narodowe w Warszawie z okazji wystawy monograficznej Józefa Brandta.
Promotorzy:
W latach 1880-1884 studiował pod kierunkiem Wojciecha Gersona w warszawskiej Klasie Rysunkowej a w latach 1885-86 w Akademii petersburskiej.
Od 1884 współpracował z warszawskimi czasopismami „Tygodnik Ilustrowany” i „Kłosy”. W 1889 wyjechał do Paryża, gdzie zapoznał się z impresjonizmem. Tam powstały jego pierwsze obrazy impresjonistyczne. W 1890 wrócił na stałe do Warszawy.
Malował pejzaże (Nowy Świat, Mokra Wieś 1892) i kompozycje figuralne (Dzieci w ogrodzie 1892), odznaczające się czystą, świetlistą gamą barwną, często o śmiałych zestawieniach kolorystycznych, a także portrety.
Na przełomie 1892 i 1893 pod wpływem przeżyć osobistych zwrocił się ku symbolizmowi, malując obrazy w ciemnym kolorycie, utrzymane w nastroju niesamowitości i fantastyki (Taniec szkieletów, Szał uniesień 1893).
Pod koniec 1894 nieuleczalnie chory Podkowiński namalował swój ostatni obraz Marsz żałobny Chopina.
Źródło: www.pinakoteka.zascianek.pl
Przejdź do wpisu o artyście w Legendach Polskiego Jeździectwa (kliknij)
4 ciosy nożem w konia, 12 ciosów w kobietę… SZAŁ… Oto do czego jest zdolny zakochany mężczyzna, na dodatek genialny artysta.
Obejrzyj reportaż Małgorzaty Ziętkiewicz.
O dziełach Władysława Podkowińskiego z kolekcji Muzeum Narodowego w Krakowie, opowiada Justyna Stasiek-Harabin.
Artykuł Pani Urszuli Kozakowskiej Zauchy (kustosz MNK) o Władysławie Podkowińskim.
Artykuł Pani Stefanii Krzysztofowicz-Kozakowskiej o najbardziej rozpoznawalnym obrazie Władysława Podkowińskiego.
Promotorzy:
Główny przedstawiciel romantyzmu w malarstwie polskim. Studiował na uniwersytecie w Krakowie (1815-20) i w Getyndze (1821-23) nauki matematyczno-przyrodnicze, ekonomiczne i humanistyczne. 1823-30 kierował organizacją hutnictwa w Komisji Rządowej Przychodów i Skarbu w Warszawie.
W czasie powstania listopadowego kierował produkcją broni i amunicji.
Do 1832, w okresie twórczości amatorskiej, wykonywał głównie rysunki i akwarele pod wpływem Aleksandra Orłowskiego i C. J. Verneta. 1832-35 w Paryżu, gdzie uczył się w pracowni N. T. Charleta i studiował w muzeach dzieła malarzy hiszpańskich (zwłaszcza Velazqueza), holenderskich i flamandzkich.
W studiach nad anatomią konia widoczny jest wpływ Th. Gericaulta. 1835 w Anglii, następnie wrócił do Krakowa, gdzie (1848-53) był prezesem Rady Administracyjnej. W tym czasie rozwinął w pełni twórczość artystyczną, a podczas częstych podróży zagranicznych – studia muzealne.
Ze szczególnym zamiłowaniem rysował i malował (olejno i akwarelą) konie, zaprzęgi, dyliżanse, bydło domowe. Tworzył pełne dynamiki sceny batalistyczne z wojen napoleońskich (kilka wersji bitwy pod Somosierrą) i z powstania listopadowego. Bedąc pod urokiem postaci Napoleona malował wielokrotnie jego portret konny i rzeźbił projekt pomnika. Malował portrety wodzów, np. Stefana Czarnieckiego, Karola Kniaziewicza. Twórca realistycznych, pełnych głębokiego wyrazu, portretów rodziny (zwłaszcza dzieci) i przyjaciół oraz znakomitych studiów głów chłopskich (Seńko 1946-48); wybitny kolorysta; jego kompozycje odznaczają się świtnym, śmiałym rysunkiem, syntetyczną formą i swobodą techniki malarskiej (operował szerokimi pociągnięciami pędzla). W twórczości Michałowskiego zaznaczyła się siła poetycznego odczucia natury i człowieka, dynamizm i żarliwość patrioty romantyka.
Na podstawie Encyklopedia Powszechna PWN, Warszawa 1975
Przejdź do wpisu o artyście w Legendach Polskiego Jeździectwa (kliknij)
Stanisław Ledóchowski o twórczości Piotra Michałowskiego.
Piotr Michałowski
Album przypominający dzieła największego polskiego malarza romantycznego, Piotra Michałowskiego powstały z okazji jego 200 rocznicy urodzin.
Oficjalna strona: www.andrepater.com
Promotorzy: Bober Team Non Profit – Polska Cyfrowa Biblioteka Jeździecka
Artysta malarz—specjalność malarstwo sportowe (hipika) i malarstwo rodzajowe.
Urodzony we Wrocławiu w 1953 jako Andrzej Pater, wyrasta w Krakowie i tam kończy studia na Akademii Sztuk Pięknych. Od 1981, mieszka i tworzy w Stanach Zjednoczonych, a od 1988, w słynącym z hodowli koni pełnej krwi, regionie Bluegrass stanu Kentucky.
Od wczesnych obrazów przedstawiających konie arabskie w znakomitych polskich stadninach, poprzez obrazy orientalistyczne, do dynamicznych sportów hipicznych: polo, polowanie par force, wyścigi na torze i WKKW, inspiracją malarską dla Patera zawsze był koń.
Jednym z bardziej prestiżowych projektów artysty jest dwanaście portretów dżokeji dla toru wyścigowego Keeneland. Szczególne miejsce w jego twórczości zajmuje, inspirowany polskimi tradycjami szlacheckimi „Kulig.” A Indianie z Wielkich Równin, głównie plemienia Wron, to temat jego najnowszych artystycznych poszukiwań i realizacji.
Wśród wielu wystaw zbiorowych i indywidualnych, dwie wystawy autorskie, w Cross Gate Gallery w Lexington w stanie Kentucky (1998) i w Sladmore Gallery (2002) w Londynie, zapisały się w katalogach aukcyjnych i kronice towarzyskiej. Prezentowane tam prace zostały w całości wykupione już przed wernisażem, ku konsternacji zaproszonych gości. Pater ma również na swoim koncie cztery wystawy retrospektywne, w tym trzy muzealne. Ostatnia i największa, jak dotąd, odbyła się w Headley-Whitney Museum jesienią 2019.
W tym samym czasie, nakładem wydawnictwa Fincastle Publishing ukazał się pierwszy album prac wybranych pt. A Matter of Light, The Art of Andre Pater z esejem pióra Lorian Peralta-Ramos i słowem wstępnym Księcia Devonshire. Album został finalistą nagrody Next Generation Indie Book Awards.
Artykuł poświęcony twórczości Andre Patera, polskiego artysty na stałe zamieszkałego w USA.
Wywiad Pam Maley z Andre Paterem związany z Jego twórczością.
Artykuł opowiadający o ekspozycji w Hedley-Whitney Museum, poświęconej twórczości Andre Patera.
Wywiad Jen Roytz z Andre Paterem na temat Jego artystycznych inspiracji.
Album wydany przez Art Museum at the University of Kentucky poświęcony pracom Andre Patera
Andre Pater jest światowej sławy polsko-amerykańskim artystą szczególnie znanym z malowania koni. Obecnie mieszka w Lexington w stanie Kentucky, „Światowej Stolicy Konia”. Zabiera nas w podróż z Polski do współczesności i tego, jakim artystą jest dzisiaj.
Niepublikowany w Polsce album z pracami Andrzeja Patera, wydany z okazji wystawy w Kentucky Governor`s Mansion (2015)
Andre Pater w artykule Jacalyn Carfagno, który ukazał się w magazynie Keeneland wiosną 2021 roku.
Niepublikowany w Polsce album z pracami Andrzeja Patera, wydany z okazji IO w Atlancie, 1996 r.
Fragmenty najnowszego albumu wizjonera sztuki Polskiej Cyfrowej Biblioteki Jeździeckiej, Andre Patera
Jeden z pierwszych obrazów Andre Patera, znajdujący się obecnie w zbiorach BoberTeam Sp. z o.o.
Ekspertyza
Ekspertyza_optExperts Report
EN-Ekspertyza-2
Promotorzy: Kasia i Andre Pater
Urodził się w 29.10.1824 roku, Nowym Wiśniczu. Zmarł w Krakowie, w 03.02.1899 r.
Ojciec Wojciecha Kossaka. Znakomity akwarelista.
Podróżując po Wołyniu, Podolu i Ukrainie malował stadniny, polowania i podobizny koni. W 1853-56 przebywał w Warszawie, od 1856 w Paryżu (zaprzyjaźnił się z H. Vernetem).
W 1861 wrócił do kraju, od 1862 był kierownikiem artystycznym „Tygodnika Ilustrowanego”. W 1867-68 w Monachium pracował z Józefem Brandtem. Od 1872 członek Akademii Umiejętności.
Malował sceny batalistyczne, historyczno-rodzjowe, rodzajowe oraz jeźdźców w ujęciu portretowym, rysował karykatury. Głównym tematem jego prac był koń. Główne dzieła: Mohort prezentujący stadninę (1858), Wyjazd na polowanie (1876), Odsiecz Smoleńska (1879), ilustracje do poematów Wicentego Pola i Trylogii Henryka Sienkiewicza.
Na podstawie Encyklopedia Powszechna PWN, Warszawa 1974
Przejdź do wpisu o artyście w Legendach Polskiego Jeździectwa (kliknij)
Fragmenty zbioru barwnych opowieści o słynnych postaciach wieku XVIII i XIX.
Malarstwo Kossaków oczami Stanisława Ledóchowskiego.
Stanisław Ledóchowski o twórczości Juliusza Kossaka.
Katalog ilustrowany wystawy w Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych, w Krakowie: „Koń w malarstwie i rzeźbie polskiej”. Wydanie drugie, lipiec 1913.
Album przygotowany przez Państwową Galerię Sztuki w Sopocie, opowiadający o twórczości znakomitego rodu Kossaków.
Album towarzyszący wystawie pod tym samym tytułem.
Przedstawionym w albumie najlepszym obrazom Kossaków towarzyszy opowieść o losach Juliusza, jego syna Wojciecha i wnuków.
Książka Pani Stefanii Krzyształowicz-Kozakowskiej opowiadająca o twórczości Kossaków.
Album przygotowany przez Zamek Książąt Pomorskich w Szczecinie, z okazji wystawy z 2000 roku.
Opracowanie o charakterze źródłowej biografii zawierające obfitą prezentację prac artysty.
Album, w którym ilustracje stanowią równoważną z tekstem co do wartości, rozbudowaną i spójną część dzieła Olszańskiego.
Album opowiadający o twórczości rodziny Kossaków, wydany przez Muzeum Narodowe w Krakowie w 1986 roku.
Wspomnienia Wojciecha Horacego Kossaka herbu Kos – polskiego malarza, przedstawiciela nurtu malarstwa o tematyce historycznej i batalistycznej.
Notatka Pani Stefanii Krzysztofowicz-Kozakowskiej na temat malowania replik i kopiowania własnych obrazów przez Juliusza, Wojciecha i Jerzego Kossaków.
Juliusz Kossak
Album przybliżający sylwetkę i prace Juliusza Kossaka.
Promotorzy:
Urodził się 3 stycznia 1949 w Olsztynie.
Artysta plastyk, absolwent Wydziału Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie.
Uprawia malarstwo sztalugowe, ale również zajmuje się projektowaniem architektonicznym, konserwacją architektury zabytkowej i założeń ogrodowych.
Od 1980 roku zajmuje się odbudową i utrzymaniem zabytkowego zespołu dworskiego w Tułowicach, za którą to pracę otrzymał Nagrodę I Stopnia Ministra Kultury i Sztuki w 1998 roku oraz najbardziej prestiżową nagrodę europejską w dziedzinie ochrony dziedzictwa kulturowego – Medal Europa Nostra w 1999 roku.
Dziedzictwo kulturowe polskiego dworu i tradycja ziemiańska jest głównym tematem zainteresowań kolekcjonerskich Andrzeja Novák-Zemplińskiego, głównie na rzecz wyposażenia zabytkowych wnętrz tułowickiego dworu, ale szczególną częścią tych zbiorów jest unikalna kolekcja dworskich pojazdów konnych, uprzęży i akcesoriów zaprzęgowych.
Jednym z tematów bogatej twórczości ANZ były portrety janowskich arabów, malowanych na specjalne zamówienia ich nowych właścicieli. Sam ogier Bask doczekał się trzech portretów tego artysty.
Przejdź do wpisu o artyście w Legendach Polskiego Jeździectwa (kliknij)
„Ogier Ofir”
Andrzej Novak-Zempliński – Legendy Polskiego Jeździectwa
Wspomnienie o jednym z najlepszych polskich specjalistów i historyków powożenia -Zbigniewie Prusie-Niewiadomskim (1997) – autorstwa Andrzeja Novaka-Zemplińskiego.
Artykuł Antoniego Święckiego o twórczości Andrzeja Novak-Zemplińskiego.
Artykuł Antoniego Święckiego o twórczości Andrzeja Novak-Zemplińskiego.
Andrzej Novak-Zempliński
Trzeci plener malarski w Stadninie Koni Janów Podlaski.
Promotorzy: Lucyna i Tomasz Gołąb
„Moja droga do sztuki wiodła nie poprzez środowisko artystyczne, kontakt z historią sztuki – fascyjancja tym co przeżywałem, co mnie otaczało, stwarzała od najwcześniejszych lat dzieciństwa potrzebę wewnętrzną rysowania, malowania. Miałem wtedy przed oknami plac koszarowy Pułku Artylerii Lekkiej, w którym służył mój ojciec Michał. Chłonąłem życie koszar, koniowiązy, pojenie koni, komendy, od czasu do czasu ćwiczenia baterii pełne ekspresji, chrzęst dział, wyjazdy pocztu honorowego z trąbką…”
(…)”Przed przystąpieniem do malowania obrazu długo obmyślam jego koncepcję. W tym czasie elementy tematu muszą ułożyć się w odpowiadający mi kształt i odpowiednią barwę. Szukam w plenerze realiów, które mogą wzbogacić ten pierwotny zamysł. Nie chcę utracić zbyt wiele z efektów, jakie daje każde przemijające zjawisko. Często czuję potrzebę malowania w bezpośrednim kontakcie z tematem, nie lubię mówić nie widząc. Moja praca to ciągłe i nieustanne dokonywanie wyboru…”
LUDWIK MACIĄG (1920-2007)
Przejdź do wpisu o artyście w Legendach Polskiego Jeździectwa (kliknij)
Drugi album prof. Ludwika Maciąga przypominający spuściznę artystyczną Jego rodziny.
Artykuł poświęcony konkursowi rysunkowemu dla dzieci i młodzieży szkolnej zorganizowanym przez krakowski oddział Towarzystwa Miłośników Konia w Polsce, w 1988 roku.
Trzeci album prof. Ludwika Maciąga pokazujący retrospektywnie rozwój Jego twórczości.
Biografia artysty i malarza, Ludwika Maciąga, autorstwa Witolda Duńskiego z 2012 roku.
Wybitny trener koni wyścigowych o genialnym, polskim malarzu.
Wybitny trener koni wyścigowych o genialnym, polskim malarzu.
Stanisław Ledóchowski i jego publikacja o Ludwiku Maciągu (1981 rok).
Biografia Ludwika Maciąga – uznanego malarza, jeźdźca, żołnierza, autorstwa Magdaleny Dybowskiej.
Pierwszy album prof. Ludwika Maciąga pokazujący jego wczesne prace.
Piotr Dzięciołowski opisuje ujmują historię życia prof. Ludwika Maciąga.
Trzeci plener malarski w Stadninie Koni Janów Podlaski.
Wywiad Jana Krauze z Ludwikiem Maciągiem dotyczący Jego twórczości.
Stanisław Ledóchowski o twórczości Ludwika Maciąga.
Film przygotowany przez Muzeum Południowego Podlasia w Białej Podlaskiej z okazji inauguracji obchodów upamiętniających 100. rocznicę urodzin prof. Ludwika Maciąga
Pierwsza część rozmowy kustosz Muzeum Południowego Podlasia w Białej Podlaskiej, Pani Aleksandry Czapskiej, ze Stanisławem Bajem, profesorem Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie – na temat Jego przyjaciela i nauczyciela, Ludwika Maciąga.
Druga część rozmowy kustosz Muzeum Południowego Podlasia w Białej Podlaskiej, Pani Aleksandry Czapskiej, ze Stanisławem Bajem, profesorem Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie – na temat Jego przyjaciela i nauczyciela, Ludwika Maciąga.
Film przygotowany przez Muzeum Południowego Podlasia w Białej Podlaskiej z okazji inauguracji obchodów upamiętniających 100. rocznicę urodzin prof. Ludwika Maciąga
