Wpisy

Rotmistrz Zdzisław Kawecki w momencie wskoczenia na koniu Bambino do słynnego stawu pułapki.

Tytuł: Historia jeździectwa, cz. XI, 1933 – 1936 rok. Jeździectwo w Irlandii. IO Berlin.
Autor: Witold Domański
Liczba stron: 4,5
Data publikacji: 1992

Jedenasta część serii artykułów Witolda Domańskiego poświęconych historii jeździectwa. 1933 – 1936 rok. Jeździectwo w Irlandii. IO Berlin.

“Mimo utrwalenia się, poprzez programy olimpijskie, konkursów skoków na wielo-przeszkodowych parkurach – skoki na wysokość i odległość nadal znajdowały wielu chętnych i były bardzo atrakcyjne dla widzów. 10 kwietnia 1933 roku 7-letni kasztan Vol-au-Vent, który kiedyś był przyuczany do wykonywania programu ujeżdżeniowego, skoczył pod francuskim porucznikiem Christianem Castries 238 cm na konkursach w Grand Palais w Paryżu. Był to nowy rekord świata, lepszy o 2 cm od ustanowionego w 1912 roku ex aequo przez dwa francuskie konie Biskrę pod Francois Montespieu i Montjoie III pod Rene Ricardem. Dwa lata później (18 lipca 1935) Castiers’owi udało się na CSIO w Belgii poprawić, niemal równie długotrwały, rekord w skoku na odległość o 10 cm (poprzedni należał do Henry de Royer, Francja, na Saint Jacques, 1913), na koniu Tenace, rodzimej hodowli – 760 cm. Ten koń zjawił się w szrankach konkursów skoków po długotrwałych startach w gonitwach wyścigowych wygrywając łącznie 85000 franków. Warto zaznaczyć, że Christian Castries, przyszły obrońca Dien Bien Phu w Indochinach. dosłużył się stopnia generała, ale przedtem, w latach 1929-1935 był stałym reprezentantem kraju w skokach.”

Źródło: Koń Polski nr 3, 1992 r.

Prędkość wczytywania jest zależna od ilości stron w publikacji oraz prędkości łącza internetowego – prosimy o cierpliwość.

Ekipa brytyjska, zwycięzca ostatniego przed wojną pucharu Prince ot Wales Cup w Olympia Hall.

Tytuł: Historia jeździectwa, cz. XII, Ostatnie lata przedwojenne
Autor: Witold Domański
Liczba stron: 4
Data publikacji: 1992

Dwunasta część serii artykułów Witolda Domańskiego poświęconych historii jeździectwa. Ostatnie lata przedwojenne.

“Po zakończeniu olimpiady berlińskiej, kiedy już sportowcy powrócili do kraju. Polski Związek Jeździecki dowiedział się z informacji Polskiej Agencji Telegraficznej, że kierownictwo ekipy Czechosłowacji założyło protest, w którym zażądało dyskwalifikacji polskiego zespołu WKKW twierdząc, że Zdzisław Kawecki pomylił trasę crossu. Jury d’Appel uznało protest za słuszny, co w konsekwencji pozbawiało Polskę srebrnego medalu na korzyść W. Brytanii, a Czechosłowacja miałaby medal brązowy. Decyzja ta przekazana jednak została do Komitetu Organizacyjnego Igrzysk Olimpijskich. W tym samym czasie PZJ wystosował pismo do FEI, w którym wyraził zdziwienie, bo konkurencja WKKW ukończona została o godzinie 12, a medale wręczono dopiero o 20. Było więc czasu dość aby zgłosić protest. Komitet Organizacyjny Igrzysk nie przyjął do wiadomości decyzji Jury d’Appel przesyłając do Warszawy dyplomy dla trójki naszych zawodników. W parę miesięcy później FEI zatwierdziło tę decyzję.”

Źródło: Koń Polski nr 4,5, 1992 r.

Prędkość wczytywania jest zależna od ilości stron w publikacji oraz prędkości łącza internetowego – prosimy o cierpliwość.

Jean d’Orgeix, brązowy medalista konkursu skoków na igrzyskach 1948 roku, później wieloletni trener francuskiej kadry narodowej.

Tytuł: Historia jeździectwa, cz. XIV, 1948 – 1949 rok.
Autor: Witold Domański
Liczba stron: 2
Data publikacji: 1993

Czternasta część serii artykułów Witolda Domańskiego poświęconych historii jeździectwa. 1948 – 1949 rok.

“Rok 1948 – Na przełomie lipca i sierpnia odbyty się w Londynie Igrzyska Olimpijskie. Program konkurencji jeździeckich skopiowano z igrzysk 1936 roku, z małymi zmianami w WKKW. W ujeżdżeniu zarysowała się wyraźna przewaga jeźdźców państw, które nie uczestniczyły w wojnie. Zwyciężył Szwed, por. C. Persson. Gdy się jednak okazało, że jest on podchorążym, a mundur oficerski włożył tylko na olimpiadę, więc zgodnie z ówczesnym regulaminem, który do konkursów hipicznych dopuszczał tylko oficerów, odebrano mu złoty medal, jak również ekipie szwedzkiej za pierwsze miejsce wywalczone łącznie z Perssonem.”

Źródło: Koń Polski nr 5, 1993 r.

Prędkość wczytywania jest zależna od ilości stron w publikacji oraz prędkości łącza internetowego – prosimy o cierpliwość.

Piero d’Inzeo (ur. 1923) włoski oficer od 1970 r. pułkownik, 8-krotny uczestnik igrzysk olimpijskich, Mistrz Europy 1959, trzykrotny wicemistrz Europy (1958, 1961, 1962) zdobywca 16 Grand Prix na hipodromach w Rzymie, Akwizgranie, Paryżu, Londynie i Dublinie.

Tytuł: Historia jeździectwa, cz. XV, 1950 – 1951 rok
Autor: Witold Domański
Liczba stron: 2,5
Data publikacji: 1993

Piętnasta część serii artykułów Witolda Domańskiego poświęconych historii jeździectwa. 1950 – 1951 rok.

“Na usilne starania, nie tylko działaczy jeździeckich, ale i władz administracyjnych Niemiec, przy poparciu Francji i Anglii, Międzynarodowa Federacja Jeździecka uchyliła zakaz uczestniczenia Niemiec i Japonii w konkursach międzynarodowych. Za dwa lata, podobnie jak i w innych dyscyplinach sportu, zaowocowało to udziałem tych dwu narodowości w igrzyskach olimpijskich w Helsinkach. Ożywiło to działalność sportu w tych krajach i już w 1950 roku powrócono na przykład do tradycji hamburskich derby w zaprzęgach. Program różnił się od znanych nam na hipodromach dzisiejszych, bo obok konkurencji ujeżdżenia i sprawności powożenia na hipodromie znalazła się próba w zdolności uciągu na trasie 200 m zaprzęgów obciążonych do 2-3 i 4 tonami w zależności od siły zaprzęgu: jedno-, dwu- czy czterokonnego. Była też próba wytrzymałości przeprowadzana na trasie o długości 1 km w limicie 10 minut oraz w kłusie na trasie 2 km w czasie do 6,5 min.”

Źródło: Koń Polski nr 6, 1993 r.

Prędkość wczytywania jest zależna od ilości stron w publikacji oraz prędkości łącza internetowego – prosimy o cierpliwość.

Słynny jeździec francuski P. J. D`Oriola.

Tytuł: Historia jeździectwa, cz. XVI, Rok 1952
Autor: Witold Domański
Liczba stron: 1,5
Data publikacji: 1994

Szesnasta część serii artykułów Witolda Domańskiego poświęconych historii jeździectwa. Rok 1952.

“Rok 1952 – rok olimpijski wzmógł liczbę rozgrywanych konkursów międzynarodowych, w tym również halowych. W Paryżu odbył się tradycyjny już w Velodrome d’Hiver, który zdominowały amazonki, a przede wszystkim wschodząca gwiazda brytyjskiego jeździectwa, Pat Smythe. Do ważniejszych zimowych konkursów należały: w Brukseli oraz Horse of the Year Show w Londynie. Na otwartych hipodromach rozegrano 11 CHIO przy licznej obsadzie ekip. Wiosenne konkursy na Piazza di Siena w Rzymie zgromadziły 10 narodowości. Do Europy zjechali Argentyńczycy, Amerykanie, Meksykanie i Chilijczycy. Najlepiej wypadli Argentyńczycy wygrywając cztery Puchary Narodów, po trzy Francuzi i Meksykanie, dwukrotnie Włosi i po jednym Brytyjczycy i Hiszpanie.”

Źródło: Koń Polski nr 2, 1994 r.

Prędkość wczytywania jest zależna od ilości stron w publikacji oraz prędkości łącza internetowego – prosimy o cierpliwość.

Mjr Leon Kon. Fot. S. Rozwadowski.

Tytuł: Historia jeździectwa, cz. XVII, Rok 1953
Autor: Witold Domański
Liczba stron: 2,5
Data publikacji: 1994

Siedemnasta część serii artykułów Witolda Domańskiego poświęconych historii jeździectwa. Rok 1953.

Rok 1953 – Rok poolimpijski zaowocował nowymi zawodami międzynarodowymi odbywającymi się pod egidą FEI: mistrzostwami świata w skokach przez przeszkody i mistrzostwami Europy w WKKW. Do tej pory imprez międzynarodowych o zasięgu światowym (z wyjątkiem olimpiad) nie było. Z imprez kontynentalnych w 1951 były pierwsze Igrzyska Panamerykańskie, a w 1952 mistrzostwa Europy juniorów w skokach. Przypomnijmy, że w ujeżdżeniu istniały już zawody o zasięgu europejskim, zwane Oficjalnymi Zawodami FEI.”

Źródło: Koń Polski nr 3, 1994 r.

Prędkość wczytywania jest zależna od ilości stron w publikacji oraz prędkości łącza internetowego – prosimy o cierpliwość.

Władysław Byszewski, czołowy jeździec polski okresu powojennego – dosiadał wielu koni, najwięcej sukcesów odniósł na Bessonie. Tu widzimy go na wał. Argun (Cheaucaux – Zugspitze) SK Leszno, ur. 1947. Fot. E. Warmiński.

Tytuł: Historia jeździectwa, cz. XVIII, 1954 – 1955 rok
Autor: Witold Domański
Liczba stron: 2,5
Data publikacji: 1995

Osiemnasta część serii artykułów Witolda Domańskiego poświęconych historii jeździectwa. 1954 – 1955 rok.

“W październiku odbyły się w Bazylei mistrzostwa Europy w WKKW. FEI zaostrzyła warunki tej konkurencji w stosunku do ubiegłorocznych. Trasę krosu wydłużono do 8,1 km, zwiększono ilość (do 33) i gabaryty przeszkód. Z 29 koni do celownika dotarło 17, z których trzy najlepsze były brytyjskie. Złoty medal zdobył Crespin pod Bertie Hillern, srebrny Kilbarry pod Frankiem Weldonem, a brązowy Starlight pod Arthurem Rookiem. Zespołowo wygrała Wielka Brytania przed RFN i tylko te dwie ekipy, z pięciu startujących, ukończyły konkurencję.”

Źródło: Koń Polski nr 6, 1995 r.

Prędkość wczytywania jest zależna od ilości stron w publikacji oraz prędkości łącza internetowego – prosimy o cierpliwość.

Hans Günter Winkler na Halli. Fot. arch. autora.

Tytuł: Historia jeździectwa, cz. XIX, Rok 1956
Autor: Witold Domański
Liczba stron: 2,5
Data publikacji: 1996

Dziewiętnasta część serii artykułów Witolda Domańskiego poświęconych historii jeździectwa. Rok 1956.

“Wprowadzone przez FEI ograniczenie możliwości organizowania zawodów rangi CHIO do jednych w każdym kraju, w jednym roku, spowodowało spadek ich ilości. Tak więc w roku olimpijskim odbyło się ich tylko 12. Podczas tych zawodów Puchar Narodów pięciokrotnie zdobyła Wielka Brytania, dwukrotnie Włochy, po jednym razie: Francja, Brazylia, Kanada i USA. W walce o Grand Prix brylował Hiszpan Francisco Goyoaga, wygrywając trzy główne konkursy indywidualne, dwa wygrał Amerykanin William Steinkraus, a jedną nagrodę tej rangi zdobył Włoch Raimondo d`Inzeo.”

Źródło: Koń Polski nr 1, 1996 r.

Prędkość wczytywania jest zależna od ilości stron w publikacji oraz prędkości łącza internetowego – prosimy o cierpliwość.

Raimondo d’Inzeo na koniu Posillipo, na którym później w 1960 roku w Rzymie zdobył złoty medal olimpijski.
Fot. arch. autora.

Tytuł: Historia jeździectwa, cz. XX, Rok 1957
Autor: Witold Domański
Liczba stron: 2,5
Data publikacji: 1996

Dwudziesta część serii artykułów Witolda Domańskiego poświęconych historii jeździectwa. Rok 1957.

“Rok 1957 był przełomowym w historii polskiego sportu, w tym jeździectwa. Zarządzeniem naczelnych władz sportu pozwolono bowiem reaktywować działalność przedwojennych związków sportowych, których rolę po wojnie pełniły, mianowane przez GKKF, sekcje sportowe. Tak więc w dniu 3 marca zwołano Walne Zgromadzenie Delegatów Sekcji Jeździeckiej. Gremium to miało opracować zasady działania Polskiego Związku Jeździeckiego, oparte w dużej mierze na przedwojennych. Zasadnicza różnica była jedna: zmiana patrona z wojskowego na wiejskiego, czyli Zrzeszenie Ludowe Zespoły Sportowe. Niemniej jednak, nowy PZJ objął swoją działalnością nie tylko sekcje jeździeckie istniejące przy państwowych ośrodkach hodowlanych, ale i nieliczne sekcje i kluby wojskowe i milicyjne.”

Źródło: Koń Polski nr 3, 1996 r.

Prędkość wczytywania jest zależna od ilości stron w publikacji oraz prędkości łącza internetowego – prosimy o cierpliwość.

Mistrz Europy w skokach przez przeszkody w 1958 r. – Niemiec Fritz Thiedman na koniu Meteor.

Tytuł: Historia jeździectwa, cz. XXI, Rok 1958. Pierwszy rok działalności reaktywowanego PZJ.
Pierwsze zwycięstwo Polaka w oficjalnych zawodach zagranicznych.
Autor: Witold Domański
Liczba stron: 2,5
Data publikacji: 1996

Dwudziesta pierwsza część serii artykułów Witolda Domańskiego poświęconych historii jeździectwa. Rok 1958. Pierwszy rok działalności reaktywowanego PZJ.
Pierwsze zwycięstwo Polaka w oficjalnych zawodach zagranicznych.

“Pierwszy rok działalności reaktywowanego Polskiego Związku Jeździeckiego charakteryzował się niezwykłą aktywnością na forum międzynarodowym. Zaczął się jednak powrotem do przedwojennej tradycji organizowania w Zakopanem zimowych zawodów w obsadzie krajowej. Lutowe konkursy w skokach przez przeszkody odbywały się – jak dawniej – na Równi Krupowej. Sensacją jednego z konkursów było zwycięstwo 70-letniego ppłk. Karola Rómmla, olimpijczyka, po wojnie jednego z trenerów kadry narodowej.”

Źródło: Koń Polski nr 5, 1996 r.

Prędkość wczytywania jest zależna od ilości stron w publikacji oraz prędkości łącza internetowego – prosimy o cierpliwość.