Tadeusz Marchowiecki urodził się w roku 1904 w Trembaczewie k. Rawy Mazowieckiej. Ukończył gimnazjum im. Adama Mickiewicza w Warszawie, a następnie Wydział Rolny Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie w 1930 r. Pracę zawodową w Państwowych Zakładach Chowu Koni rozpoczął od praktyki rolno-hodowlanej w Państwowym Stadzie Ogierów w Bogusławicach. Stopniowo awansując pracował w PSO Łąck, PSO Stargard Gdański. W grudniu 1936 r. został mianowany kierownikiem PSO Janów Podlaski.
Po wkroczeniu wojsk niemieckich i podjęciu przez dowództwo Wermachtu decyzji o odtworzeniu w Janowie Podlaskim hodowli koni, został zatrudniony jako techniczny asystent przy komendancie Stada Ogierów. Funkcję komendanta przez większość okupacji pełnił bardzo dobrze wspominany przez personel płk. Hans Fellgiebel.
Po ewakuacji janowskich koni w lipcu 1944 r. na teren Rzeszy, Taduesz Marchowiecki pracował w prywatnej stadninie Anny Schutz-Marchowieckiej w Białej Wielkiej.
1 maja 1945 r. otrzymał polecenie objęcia kierownictwa PSO Białka, a w lipcu zamienione je na kierowanie PSO Bogusławice. W 1950 r. przeniesiony został do Opola na stanowisko inspektora hodowli koni na terenie województw: opolskiego, katowickiego, wrocławskiego i łódzkiego. Do jego zadań należało, organizowanie i nadzorowanie hodowli koni w stadach, stadninach i gospodarstwach pegerowskich. Od 1951 r. biuro inspektora IV rejonu było zlokalizowano przy PSO Koźle.
W lipcu 1958 r. rozpoczął pracę jako dyrektor Stadniny Koni Walewice. W połowie 1961 roku, na własną prośbę, przeszedł do pracy w Państwowych Torach Wyścigów Konnych w Warszawie, skąd po 42 latach pracy w swym umiłowanym zawodzie przeszedł w 1972 r. na emeryturę.
Zmarł w Warszawie w roku 1985.
Publikacje w PCBJ:
„Janowskie wspomnienia” (2005) – Tadeusz Marchowiecki
Wspomnienia Tadeusz Marchowieckiego na temat wojennych losów janowskiej stadniny koni oraz jej dramatycznej ewakuacji.
„Ramzes” (1968) – Tadeusz Marchowiecki
Wspomnienie Tadeusza o Ramzesie, bardzo dobrym skoczku i ojcu wybitnych koni sportowych.
