Opublikowano za zgodą autora.

Tytuł: Ludwik Maciąg
Autor: Magdalena Dybowska
Liczba stron: 5
Data publikacji: 2021

Biografia Ludwika Maciąga – uznanego malarza, żołnierza i jeźdźca, autorstwa Magdaleny Dybowskiej.

Kliknij na powyższy przycisk aby przejść do powiązanego wpisu w Projekcie Legendy Polskiego Jeździectwa

Prędkość wczytywania jest zależna od ilości stron w publikacji oraz prędkości łącza internetowego – prosimy o cierpliwość.


Prędkość wczytywania jest zależna od rozdzielczości skanów oraz prędkości łącza internetowego – prosimy o cierpliwość.


Tytuł: Anna Dębska – Rzeźba – katalog wystawy
Autor: Anna Dębska
Liczba stron: 50
Wydawca: Anna Dębska
Data publikacji:

ISBN:

Opublikowano dzięki uprzejmości spadkobierców autorki.

Katalog jednej z wystaw Anny Dębskiej – polskiej rzeźbiarki, której ulubioną tematyką prac były zwierzęta i ich życie.


W związku z objętością dokumentu, mogą wystąpić problemy z jego przeglądaniem na urządzeniach mobilnych (tablety, smartfony).



Prędkość wczytywania jest zależna od rozdzielczości skanów oraz prędkości łącza internetowego – prosimy o cierpliwość.


Tytuł: Anna Dębska – Rzeźba – portfolio
Autor: Anna Dębska
Liczba stron: 190
Wydawca: Anna Dębska
Data publikacji: bd

Opublikowano dzięki uprzejmości spadkobierców autorki.

Portfolio Anny Dębskiej – polskiej rzeźbiarki, której ulubioną tematyką prac były zwierzęta i ich życie.



W związku z objętością dokumentu, mogą wystąpić problemy z jego przeglądaniem na urządzeniach mobilnych (tablety, smartfony).

Promotorzy: Lucyna i Tomasz Gołąb

Urodzona 4 sierpnia 1927 roku w Warszawie. Zmarła 16 maja 2014 w Łazach.

Polska rzeźbiarka, zajmująca się rzeźbami zwierząt. Właścicielka hodowli koni arabskich. Mieszkała m.in. w Łazach Starych w gminie Łochów.

Studiowała 1949-1953 na Wydziale Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie w pracowniach profesorów Tadeusza Breyera i Mariana Wnuka. Studia ukończyła w roku 1954. Po ukończeniu studiów zajęła się rzeźbą postaci zwierząt, szczególnie koni. Od roku 1955 uczestniczyła w wystawach w kraju i za granicą.

W roku 1979 wyjechała do Stanów Zjednoczonych i pozostała w Kalifornii do roku 1995. Po powrocie zamieszkała na stałe w Łazach, gdzie stworzyła stadninę koni wyścigowych. Jej córką jest Joanna Waliszewska, również znakomita rzeźbiarka, krytyk sztuki, pisarka; wnuczką jest Aleksandra Waliszewska – malarka.

Rzeźby Anny Dębskiej znajdują się m.in.:

  • na dziedzińcu Prezydium Stołecznej Rady Narodowej w Warszawie, 1962;
  • w Parku Kultury i Wypoczynku w Chorzowie, 1965, 1966, 1969, 1971;
  • przed Zamkiem Książąt Pomorskich w Słupsku, 1966;
  • w Parku Zdrojowym w Busku-Zdroju, 1967;
  • koło hotelu „Cracovia” w Krakowie, 1968;
  • na placu Dickensa w Warszawie, 1971;
  • w ośrodku sanatoryjnym dla dzieci w Zbójnej Górze koło Warszawy, 1973;
  • w sanatorium w Szczawnicy, 1973;
  • na Starym Mieście w Warszawie, 1973;
  • w parku Sempione w Mediolanie, 1973;
  • przy ul. Grójeckiej na warszawskiej Ochocie;
  • a także w zbiorach muzealnych w Warszawie, Krakowie, Szczecinie, Słupsku, Bydgoszczy, Zielonej Górze, Opolu i Częstochowie.
(…) prace i szkice Anny Dębskiej oszałamiają swoją bezpośredniością. Jej styl i technika nie mają żadnego odpowiednika w rzeźbie. Poszukując jakiejś analogii do prac tej artystki przeszedłem myślą wstecz, cofając się do różnych epok. Zatrzymałem się dopiero w epoce paleolitycznej. Tam dostrzec można pewne reministencje. Ale różni się od artysty paleolitycznego, gdyż daje nam zjawisko + ideę. Ze świętą pasją daje własną wizję zwykłego życia cielaków, wilczków, lisków…

Wzrusza nas emocją swego widzenia uroków i urody życia.
Xawery Dunikowski

Powiązane materiały w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej:


Wybrane prace:

Ósma część z serii wspomnień Andrzeja Lohmana… Jego przyjaciele ze świata jeździeckiego od A do Z…

Opowiada tutaj historię swojego teścia, uznanego sportowca i hodowcy – Andrzeja Orłosia.

Kliknij na powyższy przycisk aby przejść do powiązanego wpisu w Projekcie Legendy Polskiego Jeździectwa

Opublikowano dzięki uprzejmości spadkobierców autora.

Tytuł: WKKW na Olimpiadzie w Moskwie
Autor: Andrzej Orłoś
Liczba stron: 12
Data publikacji: 1980

Nigdy niepublikowane sprawozdanie Andrzeja Orłosia ze startów polskiej ekipy WKKW na IO Moskwa 1980.

Kliknij na powyższy przycisk aby przejść do powiązanego wpisu w Projekcie Legendy Polskiego Jeździectwa

Prędkość wczytywania jest zależna od ilości stron w publikacji oraz prędkości łącza internetowego – prosimy o cierpliwość.

Trener Andrzej Orłoś tłumaczy jak ważne jest zachęcanie do jeździectwa szczególnie dzieci. Januszewo 12-13 kwietnia 2008 r.

Kliknij na powyższy przycisk aby przejść do powiązanego wpisu w Projekcie Legendy Polskiego Jeździectwa

Opublikowano dzięki uprzejmości autora, Pana Witolda Duńskiego.

Tytuł: Andrzej Orłoś
Autor: Witold Duński
Liczba stron: 7
Data publikacji: 2012

Andrzej Orłoś oczami Witolda Duńskiego. Fragmenty książki pod tytułem: „Konno po sławę” (2012).

Kliknij na powyższy przycisk aby przejść do powiązanego wpisu w Projekcie Legendy Polskiego Jeździectwa

Prędkość wczytywania jest zależna od ilości stron w publikacji oraz prędkości łącza internetowego – prosimy o cierpliwość.

Opublikowano dzięki uprzejmości autora, Pana Piotra Dzięciołowskiego.

Tytuł: Andrzej Orłoś – Bao Day biegał własnym rytmem
Autor: Piotr Dzięciołowski
Liczba stron: 6
Data publikacji: 2010

Andrzej Orłoś – biografia sportowca, hodowcy i działacza, w opracowaniu Piotra Dzięciołowskiego, znanego dziennikarza i fotografika.

Fragmenty książki pod tytułem: „Mistrzowie Polski” (2010) – Piotra Dzięciołowskiego

Kliknij na powyższy przycisk aby przejść do powiązanego wpisu w Projekcie Legendy Polskiego Jeździectwa

Prędkość wczytywania jest zależna od ilości stron w publikacji oraz prędkości łącza internetowego – prosimy o cierpliwość.

Tytuł: Znak artylerii konnej
Autor: Łukasz Koniarek / Zakład Narodowy im. Ossolińskich.
Liczba stron: 2
Data publikacji: Wrocław, 2021

Starszy kustosz Zakładu Narodowego im. Ossolińskich, dr Łukasz Koniarek przypomina odznakę pamiątkową artylerii konnej z okresu
II Rzeczypospolitej.

19 kwietnia 1809, chrzest bojowy przeszła pierwsza kompania artylerii konnej. Sformowana została zaledwie rok wcześniej staraniem oficera sztabu generalnego armii Księstwa Warszawskiego kapitana Włodzimierza Potockiego.

Prędkość wczytywania jest zależna od ilości stron w publikacji oraz prędkości łącza internetowego – prosimy o cierpliwość.