Muzeum w Tarnowskich Górach rozpoczęło swoją działalność w 1958 roku. Idea utworzenia miejskiego muzeum pojawiła się jednak dużo wcześniej. Jego zalążkiem miał być zbiór zabytkowych monet, przekazany tutejszemu magistratowi przez jednego z mieszkańców Tarnowskich Gór w 1886 roku. Trudno ustalić dalsze losy zaginionej kolekcji numizmatów: wiadomo, że w 1900 roku zbiór liczył 382 obiekty, a jego przejęciem zainteresowane było wrocławskie Muzeum Rzemiosła Artystycznego i Starożytności.

Do koncepcji miejskiego muzeum powrócono w okresie międzywojennym. Z myślą o przyszłej instytucji zabezpieczono m.in. monety i dokumenty, wydobyte w 1927 roku z gałki wieży tarnogórskiego kościoła św. św. Piotra i Pawła. W kolejnej dekadzie, wraz z pojawieniem się planów turystycznego udostępnienia fragmentów tarnogórskich podziemi, rozpoczęto akcję gromadzenia zbiorów dla planowego muzeum. Fryderyk Antes, ówczesny burmistrz Tarnowskich Gór, wystąpił wtedy do władz państwowych o zgodę na utworzenie placówki. Starania te zostały jednak przerwane wybuchem drugiej wojny światowej.

Inicjatywę udało się sfinalizować dopiero w latach 50. minionego stulecia dzięki zaangażowaniu lokalnej społeczności, a dokładnie założonego w 1954 roku Stowarzyszenia Miłośników Historii i Zabytków Ziemi Tarnogórskiej (obecnie Stowarzyszenie Miłośników Ziemi Tarnogórskiej). Pierwsze ekspozycje nowego muzeum otwarto we wrześniu 1958 roku w uratowanej kamienicy przy rynku, zwanej domem Sedlaczka. Z początkiem kolejnego roku muzeum stało się oddziałem Muzeum Górnośląskiego w Bytomiu, natomiast od lipca było administrowane przez Prezydium Miejskiej Rady Narodowej w Tarnowskich Górach. W 1990 roku Muzeum w Tarnowskich Górach przekształcono w samodzielną instytucję kultury, prowadzoną przez Gminę Tarnowskie Góry.

Muzeum Wojska Polskiego to powszechnie znana placówka muzealna, która gromadzi, opracowuje naukowo i eksponuje muzealia wojskowo- historyczne. Muzeum powstało 22 kwietnia 1920 roku, dekretem Naczelnego Wodza, Marszałka Polski Józefa Piłsudskiego. Jego organizatorem i pierwszym dyrektorem był płk Bronisław Gembarzewski.

W chwili obecnej w zbiorach Muzeum Wojska Polskiego znajduje się ponad 300 tys. eksponatów. Zbiory wciąż powiększają się o nowe zakupy oraz liczne dary. Zgromadzone eksponaty prezentowane są salach ekspozycji stałej i na licznych wystawach czasowych.

Muzeum Okręgowe w Rzeszowie zostało powołane w 1935 roku jako Muzeum Regionalne przez grupę pasjonatów. Było instytucją społeczną i znajdowało się od 1940 roku w kamieniczce w Rynku.

Po 1945 roku instytucja funkcjonowała jako Muzeum Miasta Rzeszowa, a od 1951 roku pod nazwą Muzeum Okręgowe w Rzeszowie.

Po drugiej wojnie światowej nastąpił rozwój miasta i jednocześnie naszej instytucji. W początku lat 50 – tych popijarski klasztor został przeznaczony na stałą siedzibę Muzeum, gdzie do dzisiaj działamy.

Historyczna siedziba z cennymi, barokowymi polichromiami w krużgankach parteru z pierwszej połowy XVIII wieku i unikatowym zespołem malowideł z końca XVII stulecia w refektarzu klasztornym i niegdysiejszej aptece nadaje specyficzną atmosferę.

Muzeum jest samorządową instytucją kultury, która gromadzi zbiory w zakresie: archeologii, etnografii, sztuk plastycznych, rzemiosła artystycznego oraz dokumentację dotyczącą życia politycznego, społecznego i gospodarczego miasta Rzeszowa i województwa podkarpackiego.

Siedziba Muzeum Południowego Podlasia w Białej Podlaskiej od 1983 r. mieści się w obiektach będących częścią zespołu pałacowo-parkowego Radziwiłłów. Całość założenia powstająca przez ponad sto lat (1622-1736) składała się z pałacu (rozebranego jako ruina w 1883 r.), kaplicy pałacowej z 1628 r., trzech oficyn ujmujących jeden z największych dziedzińców pałacowych Rzeczypospolitej Obojga Narodów, wieży, bramy wjazdowej oraz otaczających cały zespół ziemnych obwarowań obronnych systemu staroholenderskiego.

Budynek główny Muzeum stanowi XVIII-wieczna wieża i brama wjazdowa wraz z ćwierćkolistym tunelowym łącznikiem zwanym „szyją”, w których obecnie mieszczą się ekspozycje stałe poświęcone zagadnieniom związanym z archeologią, historią miasta i rodu bialskich Radziwiłłów, kulturą ludową Południowego Podlasia oraz wystawy trzech sztandarowych kolekcji bialskiego Muzeum: „Konie, jeźdźcy i zaprzęgi” – malarstwo XIX i pocz. XX w. podejmujące temat konia, „Ikona Święta Tajemnica” oraz „Ogrody. Twórczość Bazylego Albiczuka”.

Muzeum Sztuki Headley-Whitney zostało założone w 1968 roku przez projektanta biżuterii George’a Headleya i jego żonę Barbarę Whitney.

George W. Headley III (1908-1985) urodził się w Lynchburgu w Wirginii w 1908 roku w zamożnej rodzinie. Od najmłodszych lat był uzdolniony artystycznie. Headley studiował sztukę w Art Student’s League w Nowym Jorku i l’Ecole des Beaux-Arts w Paryżu. Później pracował jako projektant z nowojorskim jubilerem Paulem Flato w latach 30. XX wieku. W latach czterdziestych Headley otworzył swój własny butik z biżuterią w Kalifornijskim hotelu Bel-Air. Jego księgi rachunkowe pokazują, że projektował dla wielu hollywoodzkich elit i ich żon, w tym Douglasa Fairbanksa, Gary’ego Coopera, braci Marx, Vincenta Minelli, Judy Garland, Joan Crawford i Fanny Brice.

Po prawie dziesięciu latach sukcesów na Zachodnim Wybrzeżu, Headley wrócił na swoją rodzinną farmę La Belle w Lexington i kontynuował karierę projektując biżuterię i bibeloty. Bibelots (wymawiane „bib-loh”) to francuski termin oznaczający mały, ozdobny, dekoracyjny przedmiot.

W 1960 Headley poślubił Barbarę Whitney Henry Peck (zm. 1982), siostrę znanego rasowego jeźdźca Corneliusa Vanderbilta Whitneya (1899-1992) i córkę rzeźbiarki Gertrude Vanderbilt Whitney (zm. 1942), założycielki nowojorskiego Whitney Museum of American Art.

W 1968 roku Headley otworzył swoje charakterystyczny muzeum na malowniczym terenie La Belle Farm.

Kompleks muzealny został ukończony w latach 70. XX wieku. Główny budynek został rozbudowany w 2009 roku w celu zwiększenia powierzchni ekspozycyjnej.

Muzeum organizuje liczne wystawy światowej klasy artystów. Niedawno gościł Andre Patera, wybitnego Wizjonera Sztuki Polskiej Cyfrowej Biblioteki Jeździeckiej