Wpisy

Marcin Konrad Schirmer (Ur. 1963 w Warszawie)

Historyk, współpracownik Instytutu Historii PAN, Prezes Polskiego Towarzystwa Ziemiańskiego. Zajmuje się historią i kulturą materialną ziemiaństwa. Autor szeregu książek i artykułów poświęconych ziemiaństwu, arystokracji i historii polskiej inteligencji.

Jeden z założycieli Ruchu Normalne Państwo-Organizacji Pożytku Publicznego, którego celem jest działanie na rzecz budowy Rzeczpospolitej jako państwa prawa. Troska o uczciwość i przejrzystość w życiu politycznym oraz zwiększenie roli obywatela w życiu publicznym.

Członek Łomżyńskiego Towarzystwa Naukowego im. Wagów.

Autor książki Dwory i majątki ziemskie w okolicach Łomży (2007), będącej monografią majątków ziemskich i rodzin posesorów znajdujących się na terenie powiatu łomżyńskiego. Autor artykułów w dzienniku Rzeczpospolita, roczniku ŁTN Studia łomżyńskie i w słowniku biograficznym Ziemianie polscy XX wieku. Członek redakcji i autor wielu artykułów w kwartalniku PTZ Wiadomości Ziemiańskie.

Uczestnik sesji naukowych poświęconych historii szlachty i ziemiaństwa organizowanych przez muzea w Siedlcach i Drozdowie pod Łomżą. Autor wystawy w Muzeum w Drozdowie Fenomen rodziny Lutosławskich, poświęconej roli i historii okolicznego ziemiaństwa. W kręgu jego zainteresowań badawczych znajduje się kultura materialna i historia ziemiaństwa polskiego oraz dzieje architektury, ze szczególnym uwzględnieniem założeń rezydencjonalnych XVIII-XX w.


Publikacje w PCBJ:

Inne źródła:

Poniżej zamieszczamy odnośniki do innych ciekawych źródeł, które nie prowadzą do naszej Biblioteki i nie mamy wpływu na wyświetlane tam treści.

Razem z hiperłączem zamieszczamy widoczny adres artykułu oraz datę kiedy odnośnik ostatni raz był przez nas sprawdzany. Linki domyślnie otwierają się w nowym oknie.

Marcin Szczypiorski – jeździec, trener, działacz sportowy, b. Prezes Polskiego Związku Jeździeckiego.

Urodził się 28 lipca 1948 roku w Warszawie. Ojciec Stanisław. Matka Maria z domu Topolnicka. Siostra Maria Małgorzata. Żona Jolanta z domu Jarosz. Córka Julia. Absolwent Akademii Wychowania Fizycznego imienia Józefa Piłsudskiego w Warszawie.

Prawie od samego początku pracy w PZJ, jako Kierownik Wyszkolenia brał udział w posiedzeniach Zarządu PZJ. Odpowiadał za przygotowania olimpijskie reprezentacji jeździeckich do Igrzysk: w Moskwie 1980, Los Angeles 1984, Seulu 1988, Barcelonie 1992, Atlancie 1996, Sydney 2000, Atenach 2004, Pekinie – Hong Kongu 2008 i był razem z jeźdźcami w ich walce.

W 1992 roku, po przejściu na emeryturę Eryka Brabeca został Sekretarzem Generalnym PZJ, nie przestając pełnić jednocześnie obowiązków kierownika wyszkolenia.

Od 1997 roku wszedł w skład Zarządu Polskiego Komitetu Olimpijskiego.

W listopadzie 2004 roku został przez środowisko wybrany na urzędującego Prezesa Polskiego Związku Jeździeckiego.

Marcin Szczypiorski kocha i szanuje wszystkie konie, tak jak jeźdźców wszystkich konkurencji – ujeżdżenia, skoków przez przeszkody, wszechstronnego konkursu konia wierzchowego, powożenia czy rajdów długodystansowych.


Publikacje w PCBJ:

Inne źródła:

Poniżej zamieszczamy odnośniki do innych ciekawych źródeł, które nie prowadzą do naszej Biblioteki i nie mamy wpływu na wyświetlane tam treści.

Razem z hiperłączem zamieszczamy widoczny adres artykułu oraz datę kiedy odnośnik ostatni raz był przez nas sprawdzany. Linki domyślnie otwierają się w nowym oknie.

Urodził się w roku 1947 na terenie toru wyścigowego Służewiec w bloku przy magazynie zbożowym, dlatego można nazwać go jednym z ostatnich autochtonów.

Ojciec Witolda Sikorskiego był przedwojennym jeźdźcem wyścigowym, jeździł głównie wyścigi płotowo – przeszkodowe do roku 1956, gdy podczas naskakiwania konia na torze wyścigowym doznał bardzo poważnej kontuzji (tydzień leżał w szpitalu bez przytomności). Na torze mieszkał do roku 1961, po czym przeprowadził się na Ochotę do budynku wybudowanego przez PTWK.

W roku 1969 rozpoczął studia na wydziale zootechnicznym SGGW w Warszawie, będąc stypendystą PTWK.

Praktyki studenckie odbywał w Skrzydlowie i Pępowie. Po ukończeniu studiów z tytułem inżyniera, rozpoczął prace w PTWK, jako aspirant trenerski, jednocześnie przechodząc wszystkie, stanowiska pracy związane z zawodem (szpital, dział selekcji, stajnie, praca w czasie mitingu na celowniku), odbył 3 miesięczny staż w byłym ZSSR na rosyjskich torach wyścigowych i instytutach naukowych związanych z końmi. W tym czasie z powrotem zamieszkał na torze.

Z braku perspektywy otrzymania pracy jako trenera na służewieckim torze przeszedł do pracy na krótko do Rolniczej Spółdzielni Produkcyjnej, a później pracował jako doradca rolniczy w gminie Konstancin-Jeziorna i następnie jako pracownik w urzędzie gminy, aż do przejścia na emeryturę.

Po przemianach ustrojowych jakie zaszły w Polsce, włączył się w nurt tworzenia wyścigów na nowych zasadach. Był jednym z kilku osób, które wskrzeszały wyścigi płotowe na Służewcu, opracowywał plan gonitw dla tej grupy koni, zdał egzamin trenerski (przed kolegą z którym pracował uprzednio), prowadził dorywczo małą stajnię wyścigową, w której biegały konie mojej własności. W tym czasie odwiedził wiele europejskich torów wyścigowych w; Czechach, na Słowacji, we Francji, Włoszech.

Od około roku 2000 współpracował z trenerami i właścicielami czeskimi, w sprawach zakupów przez nich polskich koni do gonitw przeszkodowych. Mając rozległa wiedzę w tej sprawie postanowił napisać książkę o koniach polskiej hodowli biorących udział w gonitwach płotowo – przeszkodowych, trenowanych przez czeskich trenerów, a kanwą była sławna gonitwa Velka Pardubicka. W jego zamiarach jest również dokładny opis życia w latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych w służewieckiej enklawie ludzi (wymienić ich z nazwiska), którzy tworzyli historie toru.  


Publikacje w PCBJ:


Związany ze służewieckim torem wyścigowym od lat dziecięcych. Był chłopcem stajennym, kierownikiem stajen wyścigowych, handicaperem, sędzią na celowniku, kierownikiem działu selekcji, przewodniczącym komisji technicznej i odwoławczej, wieloletnim komentatorem.

Zdjęcie autorstwa Piotra Dzięciołowskiego.

Źródło: „Świat wyścigów” (2022) – Piotr Dzięciołowski.


Publikacje w PCBJ:

Dr hab. Ewa Szarska jest kierownikiem Pracowni Fizjologii Stosowanej Wojskowego Instytutu Higieny i Epidemiologii. Od wielu lat zajmuje się zagadnieniami związanymi z fizjologią wysiłku i treningiem koni. Wydala między innymi „Vademécum rajdowca” (Agencja Reklamowa CREX 1998 r.), które było pierwszą polską książką o dyscyplinie rajdów i treningu koni rajdowych oraz „Badania laboratoryjne w treningu koni” (Agencja Reklamowa CREX 1999 r.), w których wykazuje celowość kontroli stanu zdrowia i wydolności konia wyczynowego na podstawie zmian wartości parametrów krwi. W latach 1992-2002 była przewodniczącą Komisji Konnych Rajdów Długodystansowych PZJ. Jest sędzią międzynarodowym w dyscyplinie rajdów


Publikacje w PCBJ:

Absolwent scenariopisarstwa w łódzkiej szkole filmowej.

Studiował także scenariopisarstwo i dramaturgię na FAMU w Pradze.

Zwycięzca polskiej edycji międzynarodowego konkursu scenariuszowego Hartley – Merrill za scenariusz „Skrzywdzeni”, Wcześniej wyróżniony w tym konkursie za scenariusz „Zakładnicy”.

Wykładowca w AMA Film Academy i Studium literacko – artystycznym Uniwersytetu Jagiellońskiego.


Publikacje w PCBJ:

Barbara Seidel urodziła się w Ratowicach nieopodal Wrocławia w 1950 roku, gdzie rodzina jej matki, Szczepańscy, osiadła po przyjeździe z zsyłki, z Kazachstanu. Po ukończeniu szkoły podstawowej w Ratowicach i liceum ogólnokształcącego w Oławie, podjęła studia na Wydziale Budownictwa Politechniki Wrocławskiej, które ukończyła w 1974 roku. Pracę zawodową w budownictwie, a następnie w turystyce zakończyła w 2001 roku.

Zainteresowanie rodziną, jej losami, i historią miejsc pochodzenia przodków zaowocowało powstaniem zbiorów fotografii, pamiątek i prac prezentujących losy mocno rozgałęzionych rodzin Szczepańskich, Muszyńskich, Englów i innych z nimi spokrewnionych lub spowinowaconych.


Publikacje w PCBJ:

Hipolog, który odtwarzał hodowlę koni w Polsce po I i II wojnie światowej.

Urodził się 12 marca 1892 roku w Warszawie. Był synem Adolfa Wiktora (1859-1908) inżyniera oraz kierownika warszawskiej stacji filtrów i Heleny z Malczów (1863-1941). Po ukończeniu gimnazjum studiował na Kursach Przemysłowo-Rolniczych Józefa Mikułowskiego-Pomorskiego i w Wyższej Szkole Rolniczej, którą ukończył w 1916 roku. Od wczesnej młodości fascynowały go konie.

W czasie studiów zwiedził wiele stadnin w kraju i za granicą. W latach 1916-18 pracował jako inspektor Sekcji Chowu Koni Centralnego Towarzystwa Rolniczego, a w 1919 roku został inspektorem technicznym w Zarządzie Stadnin Państwowych, gdzie przyczynił się do odbudowy stadniny w Janowie Podlaskim oraz do założenia stadnin: w Racocie oraz w Kozienicach.

W latach 1921-30 był zastępcą komisarza, a następnie komisarzem do spraw rewindykacji koni. Przez dwa lata pracował jako naczelnik Wydziału Hodowli Koni w Ministerstwie Rolnictwa, a następnie przeszedł do Towarzystwa Zachęty do Hodowli Koni w Polsce, gdzie m.in. zajmował się importem koni wyścigowych, stając się międzynarodowym ekspertem w dziedzinie koni wyścigowych. Dzięki sprowadzonym wówczas zwierzętom powstały potem dwie nowe polskie rasy – koń sokólski i oszmiański.

Podczas okupacji niemieckiej starał się o zabezpieczenie i zachowanie nieczynnego wówczas toru wyścigowego na Służewcu w Warszawie. Po 1945 r. zajmował się odnalezieniem rozproszonych koni wyścigowych i przygotowaniem do rozpoczęcia wyścigów konnych w Lublinie i Warszawie. Zabezpieczał konie hodowlane, organizował stadniny państwowe, zajmował się rewindykacją koni z Niemiec. Został naczelnikiem Wydziału Hodowli Koni w Ministerstwie Rolnictwa i Reform Rolnych, brał również udział w organizowaniu struktury Państwowych Zakładów Hodowli Koni. Kierował hodowlą państwową aż do przejścia na emeryturę w 1960 roku. W latach 1959-72 pracował w Państwowych Torach Wyścigów Konnych m.in. jako członek komisji technicznej. Ogłosił wiele artykułów na tematy hipologiczne. Został odznaczony Krzyżem Oficerskim i Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski i Złotym Krzyżem Zasługi. W małżeństwie ze Stefanią z Hamanów (1890-1972) miał dwóch synów: Piotra (1918-1944) lotnika i żołnierza AK, rozstrzelanego przez Niemców i Stanisława Kazimierza (1920-1960), skrzypka. Brał czynny udział w życiu parafii Kościoła Ewangelicko-Reformowanego, w 1957 roku był Prezesem Synodu tegoż Kościoła. Zmarł 5 marca 1982 r. w Warszawie, pochowany został na cmentarzu Ewangelicko-Augsburskim w Warszawie.

Źródło: polenausfreierwahl.de [Na podstawie: Polski Słownik Biograficzny, biogram S.G. Schucha autorstwa Lesława Kukawskiego; Stanisław Werner, Korzenie, Warszawa 2002]


Publikacje w PCBJ:

Ur. 07.09.1948 w Poznaniu. Ojciec Edward mama Maria Urszula z domu Wojciechowska.

Szkoła podstawowa Poznań, Lipnica koło Otworowa, Jarocin.

Liceum ogólnokształcące Jarocin, Poznań matura „Marcinek” 1966.

Studia: Wyższa Szkoła Wojsk Zmechanizowanych Wrocław, Katolicki Uniwersytet Lubelski Wydział Historii Sztuki.

W latach 1973-1976 dowódca Kompanii Wart Honorowych WP

Korzenie rodzinne:

Feliks Sieradzki szwoleżer 3 kompanii 3 szwadronu (Somossiera) zakończył służbę w stopniu wachmistrza (maréchal de logis).

Jan Sieradzki kirasjer unterofficer cesarskiego oddziału gwardii w Poczdamie 1910-1912.

Ignacy Kowalczewski – wuj, beliniak ostatni dca. Wielkopolskiej Brygady Kawalerii.

Osobiste doświadczenia:

1966 Praca stajennego w Zakładzie Treningowym Koni Eksportowych Poznań – Wola.

1966-1969 Sekcja jeździecka przy Torach Wyścigowych we Wrocławiu.

1969 Sekcja jeździecka WKS Legia Warszawa.

1977 Państwowe Stado Ogierów Biały Bór st. specjalista d/s hodowli koni.

1980 Polski Związek Hodowców Koni w Łódź, prezes.

1984 Ecole National d’équitation Saumur Francja. Kurs instruktorów.

1987 Kreator pierwszego w Polsce prywatnego pensjonatu dla koni sportowych i spacerowych w Turowej Woli.

1995 Reprezentacja Polski wraz z rtm. Kaczorowskim w Królewskim Szwadronie Królowej Holandii.


Publikacje w PCBJ:

Z wykształcenia – zootechnik (SGGW w Warszawie 1978). W zawodzie przepracował rok – na stażu w Stadninie Koni Golejewko.

Z zawodu – dziennikarz. Przez 21 lat w „Koniu Polskim”, z czego przez 14 lat jako redaktor naczelny. W tzw. międzyczasie przez 12 lat w redakcji sportowej TVP.

Komentował jeździectwo oraz pięciobój nowoczesny na IO w Seulu (1998), Barcelonie (1992), Atlancie (1996) oraz jeździectwo na IO w Atenach (2004) już jako współpracownik TVP.

Obecnie dziennikarz niezależny, na stałe współpracujący z Eurosportem. Prowadzi blog www.hipologika.pl.


Publikacje w PCBJ: