1 grudnia 1919 roku objął stanowisko inspektora technicznego w Zarządzie Stadnin Państwowych. Od roku 1921 był jednocześnie zastępcą komisarza Polski do spraw rewindykacji koni i odszkodowań, a od roku 1927 komisarzem. W latach 1930 – 32 był naczelnikiem Wydziału Hodowli Koni w Departamencie Chowu Koni Ministerstwa Rolnictwa. Po reorganizacji ministerstwa przeszedł do pracy w Towarzystwie Zachęty do Hodowli Koni w Polsce na stanowisko sekretarza technicznego. Po śmierci Stanisława Hamana został sekretarzem generalnym Towarzystwa.

Podczas okupacji niemieckiej Stanisław Schuch pracował nadal w działającym Towarzystwie Zachęty do Hodowli Koni, starając się o zabezpieczenie i zachowanie nieczynnego podczas wojny toru wyścigowego na Służewcu w Warszawie. Był jednocześnie przymusowo pracownikiem „Zentrale für Vollblutzucht und Rennen”, co pozwalało mu ratować pracowników toru przed represjami okupanta.

Jesienią 1944 roku Polski Komitet Wyzwolenia Narodowego powierzył Schuchowi pracę nad odnalezieniem rozproszonych nielicznych koni wyścigowych i przygotowanie do rozpoczęcia wyścigów w Lublinie, a następnie w Warszawie. Inż. Schuch w niezwykle trudnych warunkach zabezpieczał konie hodowlane i organizował stadniny państwowe na terenach opuszczonych przez Niemców. W maju 1945 roku został naczelnikiem Wydziału Hodowli Koni w Ministerstwie Rolnictwa i Reform Rolnych, równocześnie pracował podczas wyścigów w komisji technicznej w Lublinie. Od roku 1945 brał udział w organizowaniu Państwowych Zakładów Chowu Koni, przekształconych później w Centralny Zarząd Hodowli Koni, gdzie był naczelnikiem Wydziału Hodowli Koni. W połowie lat pięćdziesiątych został usunięty ze stanowiska, ale faktycznie nadal kierował hodowlą państwową aż do przejścia na emeryturę w roku 1960. W latach 1959-1972 pracował na połowie etatu w Państwowych Torach Wyścigów Konnych jako handicaper i członek komisji technicznej.

Stanisław Schuch był wybitnym, obdarzonym wyczuciem hodowlanym, fachowcem, świetnym eksterierzystą i organizatorem, a jego działalność w komisariacie do spraw rewidencji koni zaowocowała sprowadzeniem do Polski wielu znakomitych koni, które sprawdziły się w hodowli.

Już w latach studenckich zaczął publikować artykuły o tematyce hipologicznej na łamach „Jeźdźca i Myśliwego”, potem często jego artykuły ukazywały się w „Jeźdźcu i Hodowcy”. Interesował się szczególnie problemami wyścigów konnych i końmi pełnej krwi angielskiej i w tej dziedzinie stał się ekspertem i autorytetem. Po II wojnie światowej ogłaszał artykuły w czasopismach „Przegląd Hodowlany” i „Koń Polski”. Był też współautorem kilku hipologicznych pozycji książkowych. W rękopisie pozostawił wspomnienia „Moja praca i powiązanie z wyścigami”.

Za swą wieloletnią, owocną pracę Stanisław Schuch był odznaczony Krzyżem Oficerskim i Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski i Złotym Krzyżem Zasługi oraz szeregiem odznaczeń związkowych i resortowych. Zmarł 5 marca 1982 roku w Warszawie i został pochowany na cmentarzu ewangelicko-augsburskim.

Od 1 lutego 1955 roku, po otrzymaniu nakazu pracy (za wstawiennictwo inspektora Bolesława Orłosia) rozpoczyna pracę w Państwowych Torach Wyścigów Konnych w Dziale Selekcji w Warszawie, potem we Wrocławiu i ponowie w Warszawie. Pracuje tam do 1 października 1959 roku.

Z dniem 1 października 1959 roku przechodzi do pracy w Stadninach Państwowych. W latach 1959-1961 w Stadninie Koni Pruchna-Ochaby (angloaraby francuskie), 1961-1963 SK Trzebienice-Udórz (konie zaliczane do typu małopolskiego), 1963-1969 SK Stubno (typ Furioso-Przedświt), 1969-1980 SK Pruchna-Ochaby, 1980-1982 SK Walewice (angloaraby), 1982-2006 SK Stubno, w roku 2003 (29 kwietnia) prywatyzowana (pełna krew angielska).

We wszystkich tych stadninach inż. Lech Strzałkowski byt ich kierownikiem jako zootechnik. Z dniem 1 stycznia 2006 roku przeszedł na emeryturę, po 51 latach pracy z końmi, w tym 47 lat w Stadninach Państwowych.

Jednocześnie z pracą hodowlaną inż. Strzałkowski byt znanym jeźdźcem w wyścigach płotowych i przeszkodowych. Według Jego relacji ma za sobą około 100 startów, w tym wygranych 21. Wspomina, że jeździł na torach w Warszawie, Wrocławiu, Sopocie i w Pardubicach. Natomiast twierdzi, że jego „kariera sportowa w konkursach hipicznych była krótka i mierna”.

Pracując w kilku stadninach z różnymi końmi, swoje właściwe miejsce znalazł w pracy z końmi pełnej krwi angielskiej od roku 1982 w Stubnie, ale de facto zaczynał już pracować z tymi końmi zaraz po studiach w roku 1955 na Torze Wyścigowym w Warszawie.

Pierwsze źrebięta pełnej krwi angielskiej urodziły się w Stubnie w roku 1988, a zaczęty biegać w roku 1990. Konie hodowli tej stadniny wygrały ponad 300 wyścigów (w tym gonitwy pozagrupowe). Biegały na torach Polski, Czech, Słowacji, Skandynawii, Włoch, Niemiec, Anglii – na torach zagranicznych przeważnie w wyścigach płotowych i przeszkodowych. Wyróżnił się Cicerone, który wygrał trzy razy oraz Dalfors, który wygrał Grand National Steeplechase w Sztokholmie.

Na przestrzeni lat konie hodowli Stadniny Koni Stubno wygrały następujące nagrody imienne: Wiosenną 1 raz, Rulera 1 raz, Asha-bada 1 raz, Cardei 1 raz, Critérium 2 razy, Derby 4 razy (w tym raz w Czechosłowacji), Demony 1 raz, Deer Leapa 2 razy, Efforty 1 raz, Sac-a-Papier 1 raz, Golejewka 2 razy, Iwna 2 razy, Haracza 2 razy, Jaroszówki 1 raz, Korabia 1 raz, Krasnego 1 raz, Kozienic 2 razy, Mokotowską 1 raz, Oaks 2 razy, Prezesa Rady Ministrów (Prezydenta) 1 raz, Przedświta 2 razy, Skarba 1 raz, Widzowa 2 razy, Strzegomia 3 razy, Soliny 1 raz, Syreny 1 raz, Rzecznej 1 raz, Upsali 1 raz, Rzeki Wisły 1 raz.

W Czechach Cieszymir wygrał dwa razy: „Cena Labę” oraz w roku 2005 byt III w Wielkiej Pardubickiej. Barbakan raz, a Duce dwa razy wygrał w „Cena Paramo”.

Jak pisze inż. Strzałkowski: „Od roku 2006 Stadnina Stubno praktycznie przestała istnieć. Jest w stanie agonalnym.”, a On tam mieszkając patrzy na zmarnowany wieloletni wysiłek hodowcy.

Lech Strzałkowski został odznaczony Srebrną Odznaką Polskiego Związku Jeździeckiego.