A|B|C|D|E|F|G|H
I|J|K|L|M|N|O|P
Opublikowano w celach edukacyjnych za zgodą prawnego spadkobiercy Pana Lesława Kukawskiego, Pani Krystyny Kukawskiej oraz za zgodą wydawcy magazynu ‘Konie i Rumaki’, Pana Jacka Świgonia.
We fragmentach cytowanych przez Lesława Kukawskiego cykli „Z dziejów polskiego jeździectwa” oraz „Słownik jeździecki i hodowlany”, zachowana została oryginalna pisownia.

Po lewej: Budynek Komendy CWK w Grudziądzu.
Po prawej u góry: Budka sędziowska na placu Szkoły Jazdy w Grudziądzu.
Po prawej u dołu: por. artylerii Jan Mickunas na Wyższym Kursie Jazdy Konnej w Grudziądzu. Rok 1933.
CENTRALNA SZKOŁA JAZDY została powołana do życia rozkazem Ministerstwa Spraw Wojskowych w dniu 15 sierpnia 1920 roku, a komendantem jej został płk (potem generał) Stafen de Castenedolo Kasprzycki. Głównym instruktorem jazdy konnej mianowano płk. Aleksandra Żakieja. Pierwotnym zadaniem szkoły było przeprowadzanie krótkich, paromiesięcznych kursów dla podchorążych jazdy, młodszych oficerów i oficerów sztabowych. Dopiero w roku 1923 określenie JAZDA zostało oficjalnie zamienione wyrazem KAWALERIA. W tym też roku przemianowano Centralną Szkołę Jazdy na CENTRALNĄ SZKOLĘ KAWALERII. Od połowy roku 1921 Głównym Instruktorem Jazdy Konnej został płk Franciszek Adamowich de Cepin (Chorwat z pochodzenia) i był nim do roku 1925.
Głównego Instruktora Jazdy Konnej określano też mianem Szefa Ekwitacji. Do jego obowiązków należało dawanie wytycznych prowadzenia wyszkolenia jeździeckiego we wszystkich jednostkach Centralnej Szkoły Kawalerii, a były to oprócz wspomnianych kursów oficerskich, od roku 1922 Oficerska Szkoła Jazdy i od roku 1923 Kursy Instruktorów Jazdy Konnej, przydzielanie do nich instruktorów jazdy konnej i kontrolowanie całości wyszkolenia jeździeckiego na wszystkich szczeblach.
Centralna Szkoła Kawalerii w listopadzie 1925 roku otrzymała nową organizację i nową nazwę – OBÓZ SZKOLNY KAWALERII, w którego skład weszły następujące szkoły i kursy: Oficerska Szkoła Kawalerii, Szkoła Podchorążych Rezerwy Kawalerii (od roku 1926), Kurs Oficerów Sztabowych, Kurs Dowódców Szwadronów, Kurs Instruktorów Jazdy Konnej, Kurs Podoficerów Ujeżdżaczy Koni Remontowych, Kurs Taktyczny Samochodów Pancernych i Kurs Oficerów Lekarzy Weterynarii. Te dwa ostatnie wkrótce zostały przeniesione z Grudziądza.

Kurs Instruktorów Jazdy Konnej i Zaprzęgami w Centrum Wyszkolenia Artylerii w Toruniu.
Drugą polską uczelnią wojskową, w której nauka jazdy konnej była jednym z przedmiotów wiodących, było w okresie międzywojennym CENTRUM WYSZKOLENIA ARTYLERII w Toruniu. Do roku 1939 większość pułków i dywizjonów artylerii Wojska Polskiego miała trakcję konną. W grudniu 1921 roku powołano do życia Obóz Szkół Artylerii, któremu niebawem zmieniono nazwę na Obóz Szkolny Artylerii zlokalizowany w Toruniu. W jego skład wchodziły: Szkoła Strzelania Artylerii, Szkoła Młodszych Oficerów Artylerii i Szkoła Podoficerów Zawodowych Artylerii. W marcu 1927 roku Obozowi Szkolnemu Artylerii podporządkowano Oficerską Szkołę Artylerii i wkrótce potem zmieniono nazwę Obozu Szkolnego na Centrum Wyszkolenia Artylerii, Oficerska Szkoła Artylerii (od roku 1928 o zmienionej nazwie – Szkoła Podchorążych Artylerii), Szkoła Młodszych Oficerów Artylerii, Szkoła Pomiarów Artylerii i Kursy Jazdy Konnej i Jazdy Zaprzęgami. Częściowe szkolenie podoficerów artylerii przerzucono na pułki i dywizjony artylerii. Kolejnymi komendantami Obozu Szkolnego i Centrum Wyszkolenia Artylerii byli: gen. bryg. Mikołaj Majewski, gen. bryg. Wincenty Kaczyński, gen. bryg. Erwin Mehlem, gen. bryg. Rudolf Prich, gen. bryg. Stanisław Miller i płk (następnie gen. bryg.) Otton Krzich.